κείμενο που μοιράστηκε στο live:
ΝΑ ΑΠΟΤΑΞΟΥΜΕ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΑΣ ΤΟ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ, ΤΟ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑ ΤΟΥ ΘΕΑΜΑΤΟΣ
Με αφορμή την συμμετοχή μας στην εν' λόγω πολιτική εκδήλωση αποφασίσαμε ότι είναι μια καλή ευκαιρία να παραθέσουμε κάποιες σκέψεις πέρα από τα κομμάτια μας πάνω στις σχέσεις των «καλλιτεχνών» και των πολιτικών εγχειρημάτων τα οποία καλούνται να στηρίξουν.
Καταρχάς, επιλέξαμε να συμμετέχουμε σε αυτή την εκδήλωση ως ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι φιλοσοφικής το οποίο δέχτηκε επίθεση από τις πρυτανικές αρχές με τελική έκβαση την εκκένωση του χώρου του στεκιού και την απαλλοτρίωση του αρχείου του. Ακόμα ένας λόγος συμμετοχής μας αποτελεί η δυνατότητα που μας δίνεται να προωθήσουμε τον λόγο μας, καθώς και η προσωπική ευχαρίστηση που αντλούμε από την ίδια μας την συμμετοχή στο μουσικό μέρος της εκδήλωσης. Για μας η στιγμή της σκηνής αποτελεί μια τελετουργία κατά την οποία ολοκληρώνεται μια πλευρά του πολλαπλού εαυτού μας. Η συμμετοχή μας προέκυψε έπειτα από συνεννόηση με άτομο το οποίο γνωρίζουμε προσωπικά, με το οποίο συνυπάρχουμε και σε πολιτικό επίπεδο και το οποίο εγγυήθηκε για μας πολιτικά στην συλλογικότητα του.
Με τη σειρά μας τώρα, αν και δεν μας καλύπτει εννοιολογικά η ταυτότητα «καλλιτέχνης», αναγνωρίζουμε ότι αυτό μας προσδιορίζει την δεδομένη στιγμή οπότε αναγκαστικά μέσω αυτής της ταυτότητας, σε συνδυασμό με την πολιτική μας ταυτότητα ως αναρχικοί, επιλέγουμε να αναδείξουμε κάποιες λογικές και πρακτικές, προϊόντα της καπιταλιστικής κουλτούρας, που ελλοχεύουν στα σπλάχνα των κινηματικών δομών και διαδικασιών.
Στην δυτική καπιταλιστική κοινωνία η οποία κτίζει και κτίζεται με κύριο διαμεσολαβητή της το θέαμα, οι επιχειρηματικές λογικές δεν αποτελούν ξένο σώμα άλλα υπάρχουν διάχυτες στο κοινωνικό πεδίο δομώντας τον καθένα από μας. Από τον πιο ανυποψίαστο έως και τον πιο υποψιασμένο.
Αντίληψη του καλλιτέχνη ως παραγωγού υπεραξίας
Όταν η χρησιμότητα του καλλιτεχνικού υποκειμένου δεν έρχεται σε αναλογία με την αισθητική, την πολιτική στάση του και το περιεχόμενο του λόγου του άλλα με την δυνατότητα του να παράξει κεφάλαιο τότε ο καλλιτέχνης δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από έναν παραγωγό υπεραξίας. Αποτελέσματα αυτής της λογικής είναι η επιλογή και προτεραιότητα γνωστών και «μεγάλων» ονομάτων που φτάνει μέχρι το ακραίο σημείο αυτά να επιλέγονται ακόμα και στην περίπτωση που αναπαράγουν και τροφοδοτούν κυρίαρχες ή και εχθρικές λογικές απέναντι στα ευρύτερα αξιακά του αναρχικού κινήματος. Όλο αυτό μετουσιώνεται στην απλή φράση «φώναξε όποιον να’ ναι αρκεί να μην είναι φασίστας και να μπορεί να μας βγάλει τις μπύρες».
Θεαματικοποίηση της κριτικής
Για μας οποιοσδήποτε κριτικός και ριζοσπαστικός λόγος παραμένει εγκλωβισμένος στα πλαίσια της έκφρασης αναπαράγει θεαματική λογική. Παρατηρούμε πολλές φορές την δράση των καλλιτεχνών να αντανακλάται μοναχά στα όρια της δήλωσης ριζοσπαστικού-κριτικού λόγου. Αυτή η αντίληψη αδυνατεί να υπερβεί τις σχέσεις πομπού-δέκτη, καλλιτέχνη-κοινού, με αποτέλεσμα να υπάρχει εξειδίκευση και κάποιοι να θεωρούνται "ειδικοί του λόγου" ενώ οι υπόλοιποι να καταλήγουν απλά "παθητικοί δέκτες" ή ακόμα χειρότερα ως εναλλακτικοί καταναλωτές που αντιλαμβάνονται τις αυτοοργανωμένες εκδηλώσεις ως δρώμενα που θα τους προσφέρουν ψυχαγωγία χωρίς αντίτιμο. Μια λογική καθαρά οικονομίστικη, μια λογική-ανάχωμα σε οποιαδήποτε προοπτική χειραφέτησης της συνείδησης , ένα εμπόδιο στην ανάπτυξη μιας κουλτούρας εκ βαθέων ανταγωνιστικής με το υπάρχον.
Η παραπάνω αντίληψη δεν αναπαράγεται μόνο από τους καλλιτέχνες, αλλά επιβεβαιώνεται και από τα πολιτικά εγχειρήματα τα όποια δεν αντιλαμβάνονται τον καλλιτέχνη ως πολίτικο υποκείμενο, την εκδήλωση ως μια πολιτική δράση, στην διοργάνωση και διεκπεραίωση της οποίας καλλιτέχνες και πολιτική συλλογικότητα συμμετέχουν ισάξια. Ακραία έκφανση αυτού είναι η συνολική συμμέτοχη του καλλιτέχνη στην δράση να αποτελεί μοναχά το μισάωρο του "μονόλογου" του.
Κλείνοντας, θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν μιλάμε από την θέση του αναμάρτητου, αφού και εμείς με την σειρά μας έχουμε αναπαράγει τις πιο πάνω προβληματικές λογικές είτε από την θέση του καλλιτέχνη, είτε από την θέση του καταναλωτή, είτε από την θέση του διοργανωτή. Επίσης θέλουμε να επισημάνουμε ότι προφανώς σε καμία περίπτωση δεν εξισώνουμε το κεφάλαιο που παράγεται για σκοπούς αλληλεγγύης και πολίτικου αγώνα με αυτό που παράγεται στους καπιταλιστικούς ναούς της ψυχαγωγίας για το στενό συμφέρον ενός ιδιώτη και της επιχείρησης του. Κεφάλαιο που αποτελεί προϊόν εκμετάλλευσης. Η υπέρβαση των προβληματικών λογικών που παραθέτουμε στο κείμενο αποτελεί για μας ένα πολίτικο ζητούμενο ενός ευρύτερου αγώνα, για την συνολική υπέρβαση του υπάρχοντος και της κουλτούρας του θεάματος που αυτό αναπαράγει. Επιθυμούμε να δούμε καλλιτέχνες και διοργανωτές να συμπράττουν ως πολιτικά υποκείμενα και κάθε εκδήλωση που θα απορρέει από αυτή τη σύμπραξη να αποτελεί μια συντριβή της παθητικότητας και της εξειδίκευσης που επιβάλλει η καπιταλιστική ορθολογικότητα.
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗΣ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΜΑΣ.
ΣΚΑΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΘΗΤΙΚΟΤΗΤΑ
ΣΚΑΤΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΜΑΤΟΣ
Ex nihilo, Σκλάβος
Μάης, 2015, Αθήνα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου