ο προσωπικός διπροσωπισμός μου

με την μάσκα μου για ατου μου να κοιτώ με τα πλαστικά μου μάτια τα πλαστικά μάτια της μάσκας του εχθρού μου

Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

Μια ματιά στον Mikhail Vrubel

Καλοκαίρι. Αθήνα, ζέστη, μαθήματα και πλήξη. Βραδιές αποβλακώσεως στο δωμάτιο με το κουτί. Μπροστά απ την οθόνη. Έλεγα θα είμαι λειτουργικός και δημιουργικός αλλά σκατά. Τίποτα δεν κάνεις, τίποτα δεν κάνω και τίποτα δεν γίνεται.
Το ριξα σε αυτά που μ' αρέσουν μπας και ξεχαστώ. Είπα να γράψω για έναν αγαπημένο ζωγράφο, τον Κω. Βρούμπελ.

Ο εν λόγω καλλιτέχνης, γεννημένος το 1856 στην Ρωσία ήταν μέλος του τότε  κινήματος του συμβολισμού και ο τρόπος «γραφής» του περιέχει στοιχεία ύστερης βυζαντινής και πρώιμης  αναγεννησιακής ζωγραφικής.
Με σκαλώνει αρκετά διότι ζωγραφίζει λες και φτιάχνει ψηφιδωτά. Αμέτρητα κομμάτια χρωμάτων συνδυάζονται για να βγει μια εικόνα.


 Πιο πολύ απ όλα όμως μου κάνουν εντύπωση οι πινάκες και οι σπουδές του με θέμα τους δαίμονες. Τους αναπαριστά σαν αρρενωπούς νέους οι οποίοι εναρμονίζονται με το φόντο κάθε πινάκα λες και είναι αναπόσπαστες μονάδες τις γύρω φύσης. Πιο εντυπωσιακό από όλα είναι τα μάτια ˙ τις περισσότερες φορές γεμάτα θλίψη και μελαγχολία. Αιώνια στοχαζόμενοι το χάος και τη ελευθερία.



 





                 " μορφές που αγαπάν το ειναι τους και το ειναι γυρω τους. γίνονται ενα μ' αυτο ."

                                                                            "τα μάτια."
 Μοιάζουν με τους έκπτωτους-αποστατημενους αγγέλους από το βιβλίο «η ανταρσία των αγγέλων» του 'Ανατολ Φρανς. (βιβλίο που διάβασα πριν από κάποιο καιρό και μ' άρεσε πολύ. Το συνιστώ)

Παραθέτω και μερικά σκίτσα του ιδιου θέματος :












και κάποια αλλα έργα με διαφορετικό θεμα :











αυτα.



υ.ς. για οποιον θέλει να δει περισσότερα έργα του, υπάρχει ο γοογλης.

Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

σκάκι

 αρκετα παλιο/παιδικο κουπλε. με ποιημα μιαζει πιο πολυ.
 (μου βγαινει λοουμπαπικα οταν το λεω γι' αυτο)
εμπνευσμενο απο την ταινια μικρου μηκους "The Chess Game " που βρηκα στο μπλογκ του μιασμα.
αυτα .


Και να, άλλη μια μέρα
Παραταγμένοι σε σειρά πάλι επάνω στη σκακιέρα
Περιμένοντας, να αρχίσει η μάχη
Για να πέσουμε νεκροί για κάποιον λαμπερό στρατάρχη

Αποστολή κάθε πολεμιστή
Με το σπαθί και τη λεπίδα του να φέρει νίκη λαμπερή
Μόνο που αγνοεί τη μοίρα τη πικρή,
δε ξέρει ότι το αντίτιμο είναι η ίδια του η ζωή

αυλικοί και βασιλιάδες να κοιτάν από ψηλά
τον στρατό από ανθρωπάκια να πεθαίνουν σιωπηλά
και όσο πιο πολλοί λυγίζουν, πέφτουνε και σπάνε
τόσο πιο πολύ αυτοί χαίρονται, χειροκροτάνε

περνά η ώρα και χειροτερεύει η κραιπάλη,
στο τέλος κάνεις δεν νίκησε και πάλι
μα η στρατιά γυρνάει στο στρατόπεδο πιστή
για σήμερα τέλος και αύριο και πάλι από την αρχή

και όσο οι κουρασμένοι στρατιώτες δένουν τις πληγές
ο στρατάρχης παθιασμένα όλο ξεφωνίζει εντολές
από τις σειρήνες ακούγονται ύμνοι και εμβατήρια
Και επιζώντες από κάτω
να δίνουν ο ένας στον άλλον θερμά συγχαρητήρια


και έτσι πέφτουνε για ύπνο ευτυχισμένοι
δεν νιώθουνε νεκροί, δεν νιώθουνε χαμένοι
ελπίζουν ότι αύριο θα είναι οι νικητές της μάχης
με τις στρατηγικές για όπλο που απόψε ετοιμάζει ο στρατάρχης

όλα σιωπηλά μα βόμβες ακούγονται να πέφτουν που και που
κάπου αραιά
και όσο στις σκηνές η πείνα και το κρύο τρώει στεγνά τα σωθικά
οι βασιλιάδες κοιμούνται στα δωμάτια τους τα ζεστά

ονειρεύονται μεγάλους θρόνους
να είναι ακόμα πιο πολλών αφεντικά
και για φόντο στη δουλειά ένα πεδίο μάχης
σπαρμένο με κορμιά, δε πειράζει, δε τους αφορά

όσο κυλά η νύχτα στο στρατόπεδο είναι όλα εντάξει
μόνο που σε μια σκηνή μια ομάδα στα κρυφά κάτι ετοιμάζει
μπούχτισαν από την πάλη πέντε στρατιώτες βαρεθήκαν
και τα κεφάλια των αρχόντων μια νυχτιά να βγουν να πάρουν είπαν

και έτσι, πριν της καινούργιας μάχης την αρχή, κάποια αυγή
ξεσηκώνουν τα πιόνια
κάνουν καθένα από αυτά τους αφέντες να απαρνηθεί
επαναστατούν και σκοτώνουν τον στρατάρχη
οι πέντε λιποτάκτες κερδίσανε τη μάχη


ο υπόλοιπος λαός τους έχει κάνει ήρωες
και αυτοί τώρα περήφανοι ορθώνονται, γελάνε
δεν κατάλαβε όμως κάνεις πως σαν νέοι βασιλιάδες
μάχη από αύριο καινούργια ξεκινάνε



για άλλη μια φορά
για άλλη μια μέρα
παίρνουμε τις θέσεις μας
επάνω στην σκακιέρα

θα σκοτώσουμε πολλούς
και θα πέσουμε νεκροί
μόνο και μόνο
κάποιος βασιλιάς για να χαρεί

για άλλη μια φορά
για άλλη μια μέρα
παίρνουμε τις θέσεις μας
επάνω στην σκακιέρα

θα σκοτώσουμε πολλούς
και θα πέσουμε νεκροί
για να είμαστε ελεύθεροι πραγματικά
η σκακιέρα ˙ πρέπει να καταστραφεί.







Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012

κουπλε νο2

Δεν κάνω χιπ χοπ
Τουλάχιστον όχι τόσο καλά όσο θα ήθελα
Βλέπεις, δεν γράφω τραγούδια
Απλά κολλάω μεταξύ τους φράσεις
Και ελπίζω κάποια να σε κάνει να σκεφτείς.
Αυτό που ακούς είναι σκέψεις σκιαγραφημένες
Και πεταμένες πρόχειρα
Πάνω σε ένα επαναλαμβανόμενο μουσικό μοτίβο.
Η μούσα της αποτυχημένης ποίησης ασελγεί ασταμάτητα μες το κεφάλι μου,
Καίγοντας μου τα εγκεφαλικά κύτταρα,
Τόσο που νιώθω βιασμένος.
Λες και φταίω εγώ που δεν ακούγετε.
Οι καθημερινές  συναναστροφές μου κατέληξαν όλες σε
Ένα αίσθημα ανίας και απογοήτευσης
Τόσο που γίναν απλά καθημερινές.
Σταμάτησα να παλεύω για το μέλλον μου εφόσον έτσι σκότωνα το παρόν μου.
Έξαλλου όλα είναι μάταια και τίποτα δεν αξίζει.
Και εγώ το ίδιο μάλλον.
Δεν είμαι άνθρωπος, είμαι μια κινούμενη ιδέα με σάρκα και οστά
Στα πρόθυρα της κοινωνικής σχιζοφρένειας
Που καταπονείται ακόμη από τους πόνους της γεννάς της.
Δεν είμαι κανένας, είμαι Ο ΚΑΝΕΝΑΣ
Ένα απλό νούμερο που σιχάθηκε το σύνολο τιμών του
και αποστάτησε από το πεδίο ορισμού
παρέα με τα υπόλοιπα απόκληρα μηδενικά.
Ένα τίποτα που όμως δεν μπόρεσε να αποχωριστεί το «κάτι» της ύπαρξης του.
Χαμένοι σε περιορισμούς. Φυλακή μας το σύμπαν και τα μυαλά μας.
Δεν μετανιώνω.


Όσο η επανάσταση συζητιέται δεν θα γίνει ποτέ πράξη
Και όσο η τηλεόραση παραμένει στο σπίτι,
Ο κόσμος θα παραμένει ακόμη ανίκανος να ξεχωρίσει το τι είναι πραγματικά επικίνδυνο.
Έμαθα πως για να κυριαρχήσεις τον κόσμο δεν χρειάζεσαι βόμβες
Πρέπει απλά να κάψεις τις βιβλιοθήκες
Και όποιον φιλοξένει μια τέτοια σπίτι του.
Η μέθοδος είναι δοκιμασμένη και η επιτυχία εγγυημένη.
Αν δε με πιστεύεις ρωτά τον διπλανό σου ποιος είναι ο Έρικ Μπλαίαρ.
Πάω στοίχημα πως ΔΕΝ ΘΑ’ ΧΕΙ ΙΔΕΑ

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2012

κουπλε νο1

Πρόβλημα είναι το να μην έχεις προβλήματα
Γιατί το να μην έχεις προβλήματα πάει να πει
ότι και εσύ έχεις κάνει κάτι.
Δεν υπάρχουν αθώοι και δεν θα υπάρξουν ποτέ,
Όσο κάποιοι πεινάνε ενώ τα σουπερμάρκετ αναπτύσσονται οικονομικώς
Χάρις στους πελάτες τους.
Δεν είμαστε τα πιόνια, είμαστε η σκακιέρα στο παιχνίδι τους
Αφού τα πιόνια μπορούν να αντικατασταθούν ή να γίνουν βασίλισσες
Ενώ αν τους απαρνηθούμε εμείς δεν θα χουν που να πατήσουν.
Πόσο μάλλον που να ασκήσουν την εξουσία τους.
Έξαλλου δεν νιώθεις να σε πατάνε?
Κοιτώ τόσα χρόνια όλους αυτούς που μιλάνε για την επανάσταση
Και παραξενεύομαι.
Υποτίθεται πως αν πιστεύεις και παλεύεις για κάτι,
Θα πρέπει να το κάνεις πράξη και όχι να μιλάς γι’ αυτό.
Αν προτιμάς να μιλάς, τουλάχιστον ύψωσε την φωνή σου
Γιατί βαρέθηκα να ακούω επαναστατικούς ψιθύρους.
Τα μόνα που έχουν δικαίωμα να ψιθυρίζουν την επανάσταση
Είναι τα βιβλία.
Αν διαφωνείς,  προσπάθησε να γράψεις κάτι που να φωνάζει.
Δεν είμαι ποιητής, οι λέξεις βγαίνουν με δυσκολία στο χαρτί
Και όταν βγαίνουν, βγαίνουν από μόνες τους.
Η κινητήρια δύναμη των πάντων είναι η αγάπη,
Η αγάπη για χρήμα πιο συγκεκριμένα.
Και όταν αυτό μας γαμάει, αυτό θεωρείται έρωτας.
Χαχ, όλοι παραπονιούνται συνεχώς ότι δεν αγαπάμε αρκετά,
Αλλά εγώ έχω μπουχτίσει.
Αν μας λέγανε πως με το να περπατάμε με τα χέρια
Θα βγάζαμε χρήματα, πάω στοίχημα ότι τα πόδια μας θα είχαν ατροφήσει
Εδώ και καιρό από την αχρηστία
Και οι πραγματικοί επαναστάτες θα είχαν ψοφήσει προ πολλού
Αφού θα χαν μείνει απένταροι.
Λένε πως όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος
Μα, πλέον νομίζω πως η φράση θα πρέπει να λέει
Όπου πέσει λόγος θα πίπτει ράβδος, γι αυτό συστήνω να σκάσετε.
Ένα ποίημα ποτέ δεν τελειώνει παρά μόνο εγκαταλείπεται
Και εγώ παρατάω αυτό εδώ τώρα γιατί τα γκλόμπς πονάνε,
Και  εγώ έχω πολλά ακόμη να γράψω πριν πεθάνω.
Καληνύχτα.

Πέμπτη 5 Ιουλίου 2012

ψάξιμο vol.1

Νιώθω καλύτερα σήμερα. Είπα να κάτσω να ψάξω να βρω τίποτα το ενδιαφέρον να ακούσω. Να τα αποτελέσματα.









 





















Τετάρτη 4 Ιουλίου 2012

πρόβλημα

Το κύριο πρόβλημα μου είναι ότι είμαι μόνος.

Όλα πάνε σκατά εδώ και καιρό αλλά τώρα τελευταία το αντιλαμβάνομαι όλο και πιο πολύ.  Λίγο η χαμηλή αυτοεκτίμηση, η κατεστραμμένη αυτοπεποίθηση,  λίγο η ζεστή και οι καλοκαιρινές αϋπνίες, τα μαθήματα και το πολύωρο καθισιό με έχουν κάνει σκατά. Η κύρια αίτια είναι όμως η ανία. ΒΑΡΙΕΜΑΙ τον σάπιο μας κόσμο γαμώ την πουτάνα μου. Ξέρω τι θα κάνω αύριο από όταν θα ξυπνήσω έως ότου να πέσω να κοιμηθώ και το χειρότερο ξέρω ότι το ίδιο θα επανελήφθη και μεθαύριο και την επομένη και την επομένη και και και…. Σκατά.

Θα μου πεις άλλαξε ρε! Κάνε κάτι δημιουργικό! Χαχ. Το θέμα είναι ότι δεν έχω ούτε τον χρόνο ούτε τα μέσα για να κάνω κάτι τέτοιο και προπάντων δεν με εμπνέετε ρε πούστη μου, το ανθρώπινο είδος είναι τόσο σκατένιο που καταλήγεις να λες πως δεν θες να φτιάξεις τίποτα το όμορφο για σένα γιατί παίζει να αρέσει και σε κάποιον άλλον που απλά δεν το αξίζει (με εξαίρεση λίγων). Σκατά.
    
Είμαι μόνος, τουλάχιστον αισθάνομαι μόνος όχι από άποψη κοινωνικής μοναξιάς, φίλους και γνωστούς (αν και οι περισσότεροι από τους γνωστούς όταν μου μιλάν πάντα όλο κάτι μου ζητάν) έχω όπως όλοι και δεν είμαι και τόσο μαλάκας ή αντιπαθητικός για μη θέλεις να μου πιάσεις την κουβέντα ισα ισα έχω και τρόπους, Μας λείπει όμως κάτι πολύ σημαντικό : κοινά ενδιαφέροντα. Δεν λέω, δε με χαλάει να βγω να μιλήσω με την παρέα, να μαλακιστούμε, να φιλοσοφήσουμε, να γίνουμε μουνι και να μαλώσουμε αλλά δεν κάνουμε ποτέ κάτι που να μένει, να είναι πιο ολοκληρωμένο (π.χ. ποτέ δεν παίζει να μαζευτούμε και αντί του να μιλάμε και να πούμε κάτι εποικοδομητικό μόνο, να κάτσουμε και τις απόψεις αυτές να τις γράψουμε, να τις συγκροτήσουμε/οργανωσουμε στο κεφάλι μας και να τις αναπτύξουμε, να τις κάνουμε αναλύσεις , να τις συγκρίνουμε και να βγάλουμε συμπεράσματα που να μας οδηγήσουν στην βελτίωση και την ιδεολογική ενότητα.

Ο καθένας στον κόσμο του, με τα όρια και τα ταμπού του- φυσικά εγώ δεν αποτελώ εξαίρεση), ιδεολογικά κοντά δεν είμαστε, να δημιουργήσουμε δεν θα κάτσουμε ποτέ (δεν μας αρέσει αρκετά η ίδια μουσική, ώστε να βγάλουμε τραγούδια η έστω μελωδίες, ούτε ζωγραφίζουν οι άλλοι) σαν χαρακτήρες είμαστε μπουρδέλο, μπερδεμένοι (εγώ απαισιόδοξος και καραγκιόζης, ο άλλος τσαπατσούλης παραλίας, ο τρίτος με τίγκα στερεότυπα στο κεφάλι του κτλ). Σκατά. Γι’ αυτό βαριέμαι.

Δεν είναι ότι είμαι υπερβολικά έξυπνος (μεγάλη μαλάκια αυτό τελικά) για να βρω άτομα της ηλικίας μου και να κάνουμε κάτι, απλά οι άλλοι δεν είναι αρκετά δημιουργικοί για μένα. Καταπιέζομαι και εν’ τέλει αυτά που θελα να κάνω τα βαριέμαι- λέω δεν έχουν νόημα να γίνουν. Σταμάτησα να ζωγραφίζω κιόλας (χαθήκαμε ρε μαλάκα χασκ και δεν πωρώνομαι). Ευτυχώς υπάρχει τομιασμα και με ενθαρρύνει να κάνω τις μουτζούρες μου.
   
Σκατά. Δεν ακούω και μουσική. Σκατά. Μόνο βιβλία διαβάζω. Αλλά αυτό δεν φτάνει. Σκατά









Τρίτη 3 Ιουλίου 2012

θεληση για εξελιξη

ειναι να παιζεις σκακι με τον εαυτο σου και να εχεις φτασει σε τετοιο επιπεδο που πραγματικα να μην θελεις να χασει καμια πλευρα (και συνεπως να μην υποσκαπτεις την μια ενω δινεις τοπο να νικησει η αλλη) και εν τελει να καταληγεις να τελειωνεις ολες τις παρτιδες σου με αλλεπαλλιλα πατ λογω κινησεων.
αυτο υποδεικνυει οτι σε νοιαζει να βελτιωσεις τη σκεψη σου και τις τεχνικες αναλυσης ωστε να νικας τον ιδιο σου τον εαυτο δηλαδη να ξεπερνας το επιπεδο σου και νε εξελισεσαι ενω σπας το καλουπι και βγαινεις ανανεομενος και δρυμητερος (χωρις να σε νοιαζει ουσιαστικα η νικη αλλα η εξελιξη και η διευρηνση των νοητικων ικανοτητων σου).
το θεμα ειναι οτι αν προσπαθεις ειλικρινα για κατι τετοιο ειναι πολυ δυσκολο να καταφερεις να νικησεις τον εαυτο σου σε μια τετοια παρτιδα που θα εισαι αντιμετοπως με εσενα.
γιαυτο και τα πατ.