Σημείωση στο ημερολόγιο
Σε λίγο η θητεία μου σε αυτόν τον όροφο λήγει διπλανέ.
Δώδεκα ολόκληρα χρόνια πέρασαν στον βόθρο διπλανέ. Εν αρχή χαμόγελα, τώρα πίκρα και κάβλα να τους γαμήσουμε. «για κάπου αλλού πηγαίναμε και γίναμε σκατά». Αυτό μου έρχεται στο νου όσο σκέπτομαι τα δώδεκα αυτά χρόνια που πέρασαν.
Από την αρχή δεσμώτης, αρχικά εν άγνοια και ύστερα συνειδητά αποστασιοποιημένος από το περιβάλλον μου. Ανάμεσα σε ένα τσούρμο από κούφια κεφάλια μετά από δώδεκα χρόνια υποχρεωτικής θητείας πλέον νιώθω εγώ ο τζούφιος. Όλοι αποχαιρετίζονται μεταξύ τους με χαρές και δάκρυα, ανταλλάσσοντας ευχές για επιτυχία και μακροζωία. Υπόσχονται να μην χαθούν σαν φύγουν από εδώ μέσα. Οι ίδιοι αύριο θα εκμεταλλευτούν ο ένας τον άλλον για λίγη δόση κοινωνικό-οικονομικης ανέλιξης. Όλοι, με την πρώτη ευκαιρία. Παρόλα αυτά αυτό θα γίνει αύριο. Σήμερα όλοι ακόμη είναι φίλοι και αγαπημένοι μεταξύ τους, έτσι πρέπει διπλανέ, βλέπεις ακόμη όλοι μοιράζονται τον ίδιο βόθρο και ,όλοι ανεξαιρέτως, κολυμπάμε , ακόμη, στο ίδιο σκατόνερο.
Τελικά είναι εύκολο να αγνοήσεις την βρώμα, αρκεί να πείσεις τον εαυτό σου ότι η κοπριά μυρίζει λεβάντα. Σκέπτεσαι, μπορεί σήμερα να είναι άσχημα αύριο όμως θα είμαι ελεύθερος. Θα μπω σχολή, θα πάω για μεταπτυχιακό, θα βρω δουλειά, θα γαμίσω διάφορες, θα κάνω πάρτι, θα πάρω αμάξι, θα παντρευτώ, θα βρω σπίτι, θα κάνω παιδιά. Πςςς γαμάει. Πςςςς ΓΑΜΑΩ.
Έτσι όλοι μιλάνε χαμογελαστοί και έτοιμοι να πετύχουν αύριο. Όμορφα, όλα είναι όμορφα εδώ στον βόθρο διπλανέ. Η κοπριά δεν εμποδίζει κανέναν να φοράει τα πλούσια αρώματα που αγόρασε στα γενέθλια του και να εκτελεί τον ρόλο που διάλεξε να παίξει με τα χρόνια. Μάλιστα, τον τελευταίο καιρό είναι τρέντι ο ρόλος του αριστερού ή του νεοναζί. Όμορφα πράγματα. Αγοράκια και κοριτσάκια ξεφουρνίζουν επαναστατικά ή πατριωτικά τσιτάτα, σκαλίζουν σβάστικες ή αλφάδια στα θρανία και διαβάζουν αναλύσεις του μαρξισμού την ώρα του μαθήματος .Ή τουλάχιστον παριστάνουν ότι διαβάζουν. Εξ’ άλλου ο στόχος ποτέ δεν ήταν το διάβασμα, το περιεχόμενο των βιβλίων φτιάχτηκε για να υπάρξει η δικαιολογία να φτιαχτεί άλλο ένα ελκυστικό εξώφυλλο. Οι δήθεν το παίζουν δήθεν-αντί-δήθεν . Εναλλακτίλα.
Με λίγα λόγια ο καθένας έχει κάτι μέσα του. Είτε αυτό είναι ιδεολόγημα είτε κάνα εκχύλισμα ουράνιου τόξου, όλοι και όλες έχουν κάτι μέσα τους και, αφού το έχουν, οφείλουν και το επιδεικνύουν στους υπόλοιπους «συναδέλφους» τους με μανία και ζήλο. Είμαι περήφανος που δεν έχω τίποτα. Δεν αξίζει να χεις κάτι, δεν το αξίζουν να έχεις κάτι. Πόσο μάλλον κάτι για αυτούς. Ένας κανένας λοιπόν, δίχως τίποτα το ενδιαφέρον, ακόμη ένα καμένο μυαλό, περιμένοντας την ποθητή στιγμή για αλλαγή, φροντίζω να σαπίζω με το κεφάλι μου ψηλά. Δώδεκα χρόνια αμόλυντος (ή μπορεί και όχι, αλλά να μου ρε, σίγουρα περισσότερο αμόλυντος από τους υπόλοιπους) μέσα στον βόθρο, ετοιμάζομαι για το αύριο. Όχι για το δικό τους "αύριο" όμως,. Δυστυχώς δεν υπάρχει τίποτα το χαρούμενο στο πραγματικό αύριο που γράφει επιδεικτικά στα αρχίδια του τα ποθητά «αύριο» των υπολοίπων. Μπες στο επόμενο ίδρυμα, πάρε το χαρτί απόδειξης πως είσαι έτοιμος για παραγωγή, παρήγε, κατανάλωσε και ψόφα. Ζήσε μια ζωή όχι επιτυχημένα αλλά επιτυχώς. Και μην ξεχνάς να καλοπερνάς όμως ταυτοχρόνως ε; γιατί η φτώχια θέλει καλοπέραση διπλανέ.
Αύριο δεν φεύγω από τον βόθρο, αύριο απλώς παίρνω βαθιά ανάσα και βουτώ βαθύτερα. Δεν φοβάμαι. Έχω την συμπαράσταση όλων και ένα κάρο ευχές για «επιτυχία και μακροζωία». Αύριο μπορεί και να ΓΑΜΑΩ ε; ποιος ξέρει. Μπορεί. Κάθε χρόνο και χειρότερα, άρα μπορεί και το δικό μου κεφάλι να γεμίσει μόνιμα από τα σκουπίδια του βόθρου και να γίνει μια αξιαγάπητη χωματερή. Ποιος ξέρει.
Μέχρι την έκβαση όμως ηρεμία διπλανέ, διατηρώ ακόμη την οσμή μου και ενώ νιώθω στα ρουθούνια μου την σαπίλα, κατ' αυτόν τον τρόπο αποφεύγω κάθε σάπιο. Ηρεμία.
Δώδεκα χρόνια μες τον βόθρο και αύριο πάλι σε αυτόν, πιο βαθιά, πιο βρώμικος. Μου έδωσε ότι έπρεπε να μου δώσει, κρατώ ότι θέλω. Κρατώ δέκα φίλους, και έναν δάσκαλο. Οι άλλοι ή εχθροί ή αδιάφοροι. Όσο κάποιος δεν θα σταθεί δίπλα να γίνουμε σκαλί προς την εξέλιξη και να σπάσουμε παρέα την τροχιά του φαύλου κύκλου, περνά αδιάφορος και αν μείνει στάσιμος και αποτελέσει τροχοπέδη για την ποθητή αλλαγή γίνετε εχθρός. Απλά πράγματα. Κρατώ ότι απαραίτητο ώστε να μην ξεχνώ που είμαι και τι ζητώ. Ακόμη θυμάμαι πως δεν μοσχοβολώ αλλά ΒΡΩΜΑΩ γαμημένοι και έτσι έχω το ευχάριστο να ενοχλώ με την μυρωδιά της αποσύνθεσης τους διπλανούς που νομίζουν ότι ακόμη πατάνε σε λουλούδια ενώ χρόνια τώρα το πάτωμα έχει καλυφτεί με πτώματα.
Κρίνε για να κριθείς. Σκέψου ή αλλιώς την ξέρεις την συνέχεια.
Σε όσους μένουν αμόλυντοι και ας ξέρουν πως βρωμάνε.
Έως την αλλαγή,
καλή σας νύχτα συντρόφιμοι.
Σε λίγο η θητεία μου σε αυτόν τον όροφο λήγει διπλανέ.
Δώδεκα ολόκληρα χρόνια πέρασαν στον βόθρο διπλανέ. Εν αρχή χαμόγελα, τώρα πίκρα και κάβλα να τους γαμήσουμε. «για κάπου αλλού πηγαίναμε και γίναμε σκατά». Αυτό μου έρχεται στο νου όσο σκέπτομαι τα δώδεκα αυτά χρόνια που πέρασαν.
Από την αρχή δεσμώτης, αρχικά εν άγνοια και ύστερα συνειδητά αποστασιοποιημένος από το περιβάλλον μου. Ανάμεσα σε ένα τσούρμο από κούφια κεφάλια μετά από δώδεκα χρόνια υποχρεωτικής θητείας πλέον νιώθω εγώ ο τζούφιος. Όλοι αποχαιρετίζονται μεταξύ τους με χαρές και δάκρυα, ανταλλάσσοντας ευχές για επιτυχία και μακροζωία. Υπόσχονται να μην χαθούν σαν φύγουν από εδώ μέσα. Οι ίδιοι αύριο θα εκμεταλλευτούν ο ένας τον άλλον για λίγη δόση κοινωνικό-οικονομικης ανέλιξης. Όλοι, με την πρώτη ευκαιρία. Παρόλα αυτά αυτό θα γίνει αύριο. Σήμερα όλοι ακόμη είναι φίλοι και αγαπημένοι μεταξύ τους, έτσι πρέπει διπλανέ, βλέπεις ακόμη όλοι μοιράζονται τον ίδιο βόθρο και ,όλοι ανεξαιρέτως, κολυμπάμε , ακόμη, στο ίδιο σκατόνερο.
Τελικά είναι εύκολο να αγνοήσεις την βρώμα, αρκεί να πείσεις τον εαυτό σου ότι η κοπριά μυρίζει λεβάντα. Σκέπτεσαι, μπορεί σήμερα να είναι άσχημα αύριο όμως θα είμαι ελεύθερος. Θα μπω σχολή, θα πάω για μεταπτυχιακό, θα βρω δουλειά, θα γαμίσω διάφορες, θα κάνω πάρτι, θα πάρω αμάξι, θα παντρευτώ, θα βρω σπίτι, θα κάνω παιδιά. Πςςς γαμάει. Πςςςς ΓΑΜΑΩ.
Έτσι όλοι μιλάνε χαμογελαστοί και έτοιμοι να πετύχουν αύριο. Όμορφα, όλα είναι όμορφα εδώ στον βόθρο διπλανέ. Η κοπριά δεν εμποδίζει κανέναν να φοράει τα πλούσια αρώματα που αγόρασε στα γενέθλια του και να εκτελεί τον ρόλο που διάλεξε να παίξει με τα χρόνια. Μάλιστα, τον τελευταίο καιρό είναι τρέντι ο ρόλος του αριστερού ή του νεοναζί. Όμορφα πράγματα. Αγοράκια και κοριτσάκια ξεφουρνίζουν επαναστατικά ή πατριωτικά τσιτάτα, σκαλίζουν σβάστικες ή αλφάδια στα θρανία και διαβάζουν αναλύσεις του μαρξισμού την ώρα του μαθήματος .Ή τουλάχιστον παριστάνουν ότι διαβάζουν. Εξ’ άλλου ο στόχος ποτέ δεν ήταν το διάβασμα, το περιεχόμενο των βιβλίων φτιάχτηκε για να υπάρξει η δικαιολογία να φτιαχτεί άλλο ένα ελκυστικό εξώφυλλο. Οι δήθεν το παίζουν δήθεν-αντί-δήθεν . Εναλλακτίλα.
Με λίγα λόγια ο καθένας έχει κάτι μέσα του. Είτε αυτό είναι ιδεολόγημα είτε κάνα εκχύλισμα ουράνιου τόξου, όλοι και όλες έχουν κάτι μέσα τους και, αφού το έχουν, οφείλουν και το επιδεικνύουν στους υπόλοιπους «συναδέλφους» τους με μανία και ζήλο. Είμαι περήφανος που δεν έχω τίποτα. Δεν αξίζει να χεις κάτι, δεν το αξίζουν να έχεις κάτι. Πόσο μάλλον κάτι για αυτούς. Ένας κανένας λοιπόν, δίχως τίποτα το ενδιαφέρον, ακόμη ένα καμένο μυαλό, περιμένοντας την ποθητή στιγμή για αλλαγή, φροντίζω να σαπίζω με το κεφάλι μου ψηλά. Δώδεκα χρόνια αμόλυντος (ή μπορεί και όχι, αλλά να μου ρε, σίγουρα περισσότερο αμόλυντος από τους υπόλοιπους) μέσα στον βόθρο, ετοιμάζομαι για το αύριο. Όχι για το δικό τους "αύριο" όμως,. Δυστυχώς δεν υπάρχει τίποτα το χαρούμενο στο πραγματικό αύριο που γράφει επιδεικτικά στα αρχίδια του τα ποθητά «αύριο» των υπολοίπων. Μπες στο επόμενο ίδρυμα, πάρε το χαρτί απόδειξης πως είσαι έτοιμος για παραγωγή, παρήγε, κατανάλωσε και ψόφα. Ζήσε μια ζωή όχι επιτυχημένα αλλά επιτυχώς. Και μην ξεχνάς να καλοπερνάς όμως ταυτοχρόνως ε; γιατί η φτώχια θέλει καλοπέραση διπλανέ.
Αύριο δεν φεύγω από τον βόθρο, αύριο απλώς παίρνω βαθιά ανάσα και βουτώ βαθύτερα. Δεν φοβάμαι. Έχω την συμπαράσταση όλων και ένα κάρο ευχές για «επιτυχία και μακροζωία». Αύριο μπορεί και να ΓΑΜΑΩ ε; ποιος ξέρει. Μπορεί. Κάθε χρόνο και χειρότερα, άρα μπορεί και το δικό μου κεφάλι να γεμίσει μόνιμα από τα σκουπίδια του βόθρου και να γίνει μια αξιαγάπητη χωματερή. Ποιος ξέρει.
Μέχρι την έκβαση όμως ηρεμία διπλανέ, διατηρώ ακόμη την οσμή μου και ενώ νιώθω στα ρουθούνια μου την σαπίλα, κατ' αυτόν τον τρόπο αποφεύγω κάθε σάπιο. Ηρεμία.
Δώδεκα χρόνια μες τον βόθρο και αύριο πάλι σε αυτόν, πιο βαθιά, πιο βρώμικος. Μου έδωσε ότι έπρεπε να μου δώσει, κρατώ ότι θέλω. Κρατώ δέκα φίλους, και έναν δάσκαλο. Οι άλλοι ή εχθροί ή αδιάφοροι. Όσο κάποιος δεν θα σταθεί δίπλα να γίνουμε σκαλί προς την εξέλιξη και να σπάσουμε παρέα την τροχιά του φαύλου κύκλου, περνά αδιάφορος και αν μείνει στάσιμος και αποτελέσει τροχοπέδη για την ποθητή αλλαγή γίνετε εχθρός. Απλά πράγματα. Κρατώ ότι απαραίτητο ώστε να μην ξεχνώ που είμαι και τι ζητώ. Ακόμη θυμάμαι πως δεν μοσχοβολώ αλλά ΒΡΩΜΑΩ γαμημένοι και έτσι έχω το ευχάριστο να ενοχλώ με την μυρωδιά της αποσύνθεσης τους διπλανούς που νομίζουν ότι ακόμη πατάνε σε λουλούδια ενώ χρόνια τώρα το πάτωμα έχει καλυφτεί με πτώματα.
Κρίνε για να κριθείς. Σκέψου ή αλλιώς την ξέρεις την συνέχεια.
Σε όσους μένουν αμόλυντοι και ας ξέρουν πως βρωμάνε.
Έως την αλλαγή,
καλή σας νύχτα συντρόφιμοι.
