ο προσωπικός διπροσωπισμός μου

με την μάσκα μου για ατου μου να κοιτώ με τα πλαστικά μου μάτια τα πλαστικά μάτια της μάσκας του εχθρού μου

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014

Rap/Punk Live: Οικονομικής ενίσχυσης διωκόμενων @Μηχανουργείο, 21/12

Αναδημοσιεύω από το www.tomiasma.gr


          Η σύγκρουση με το υπάρχον είναι αναγκαία για την αλλαγή του. Δεν είναι προαιρετική. Κάποιοι συγκρούστηκαν στις πορείες που έγιναν για να δείξουν στο κράτος ότι υπάρχει μαχητικότητα στο δρόμο, ότι μπορούμε ακόμη και με λιγότερο, αλλά και χειρότερο εξοπλισμό, να γίνουμε επικίνδυνοι για την εξουσία.

          Κάποιοι από αυτούς που επέλεξαν να βγουν στο δρόμο, συλλήφθηκαν, ξυλοκοπήθηκαν από το κράτος και θα τους κυνηγήσουν με κάθε μέσο. Αυτό αποσκοπεί στο να τρομοκρατηθεί ο κόσμος, να τον κάνουν να φοβάται τις κυρώσεις, πιο πολύ από την σκλαβιά του. Τα άτομα αυτά κάναν μια επιλογή και το πολιτικό κόστος αυτού, είναι αύριο να δικαστούν για τις δράσεις τους και τις ιδέες τους, από την άρχουσα λογική, που ορίζει η άρχουσα τάξη σύμφωνα με τα συμφέροντα της. Δεν έγινε κάποια μαλακία και τους έπιασαν, δεν έγινε κάποιο λάθος. Έτσι είναι τα πράγματα. Το κράτος θέλει φυλακή ή ακόμη καλύτερα φοβισμένο και παραγωγικό μέσα στον καπιταλισμό, κάθε άτομο που παλεύει για την καταστροφή του. 

          Εγώ σαν άτομο, το λιγότερο που μπορώ να κάνω για το παρόν γεγονός, είναι να σταθώ δίπλα σε όσους πολεμάνε το κράτος με συγκρουσιακό χαρακτήρα, δίνοντας το παρόν στο δρόμο, μα και εκφράζοντας την στήριξη μου και την αλληλεγγύη μου, παίζοντας ένα live για την οικονομική τους ενίσχυση. Μην ξεχνάμε πως σήμερα ήταν αυτοί, αύριο θα είμαστε εμείς. Όσο χτυπάνε τον διπλανό σου και τον φυλακίζουν, τόσο πιο κοντά είναι το γκλοπ στο κεφάλι σου. Αν δεν το καταλαβαίνεις, όταν θα το νιώσεις θα είναι αργά.
Τα λέμε στο δρόμο.

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2014

Αργοπεθαίνοντας

Οι μέρες μας περνάνε. Εγκλωβισμένοι σε δωμάτια λιώνουμε τα μυαλά μας. Συζητήσεις, κείμενα, τσακωμοί, συζητήσεις και πάλι συζητήσεις. Και πάμε πάλι. Δρόμος, δρώμενα, κρύα πρωινά, μαγαζιά, πορείες, περιφρουρήσεις, αποξένωση και μοναξιά.

Μας βλέπω σαν κινούμενους εκρηκτικούς μηχανισμούς που αν σταματήσουν, έστω και για λίγο, θα γίνουν χίλια κομμάτια. Γύρω μου άνθρωποι με όραμα για έναν κόσμο με περισσότερη ανθρωπιά γίνονται όλο και πιο απάνθρωποι καθημερινά. Λέμε τόσα ενώ δεν έχουμε να πούμε τίποτα. Λέξεις ικανές να κατεδαφίσουν καθεστώτα με το βάρος της έννοιάς τους, χρησιμοποιούνται τόσο απλά και καθημερινά που μου μοιάζουν πούπουλα. Η συνήθεια κυριαρχεί, όλοι φωνάζουν, όλοι μουγκοί. Οι λέξεις χάνουν το νόημά τους παρέα με το νόημα των ατόμων που τις προφέρουν. Χάνουμε τον πόλεμο χωρίς να δώσουμε μια τουλάχιστον μάχη. Ηττοπάθεια και καθημερινότητα. Επαναλαμβάνομαι.

Δεν γράφω συχνά, δεν ξεδιπλώνω ολόκληρη την προσωπικότητά μου μέσω του λόγου.  Δεν κάνω όσα θέλω να κάνω, δεν πετυχαίνω όσα θέλω να πετύχω. Πολλές φορές με βρίσκω να μην προλαβαίνω να σκεφτώ. Ο χείμαρρος του σήμερα με καταπίνει και προσπαθώ να μην πνιγώ.  Προσπαθώ να γεμίσω το κενό της ουσίας με δράση, δράση όχι από στείρα αντίδραση, δράση που θα εδραιώσει επικοινωνία και σχέσεις με αυτούς που θέλω να έχω δίπλα μου σαν έρθει η αλλαγή, με αυτούς που θα πεθάνω για πάρτη τους και αυτοί αντίστοιχα για την δική μου. Δράση που πάνω από όλα θα γεννήσει την ειλικρίνεια μεταξύ μας. Η ειλικρίνεια είναι το πιο όμορφο και, ταυτοχρόνως, το πιο επικίνδυνο χαρακτηριστικό μας. Η ειλικρίνεια τρομάζει, η ειλικρίνεια διώχνει, η ειλικρίνεια βγάζει στην επιφάνεια το τέρας που κρύβεις μέσα σου, η ειλικρίνεια σε κρατά άνθρωπο. Όλοι  κλεισμένοι σε χαρακτηρισμούς, σπίτια, δρόμους, κουκουλωμένοι με τα κόμπλεξ και τις φοβίες μας, φοβόμαστε την ειλικρίνεια, φοβόμαστε τα τέρατα, φοβόμαστε τους ανθρώπους.

Συνειδητοποίησα πως νιώθω ζωντανός μόνο όταν όλα πάνε σκατά. Η ασχήμια του κόσμου που ζεις και ζω είναι πλέον η μόνη πηγή έμπνευσης για να κάνω το οτιδήποτε θεωρώ ουσιαστικό και αναγκαίο. Δημιουργώ με σκοπό να καταστρέψω. Κάποια στιγμή ελπίζω να καταστρέφω με σκοπό να δημιουργήσω.

Όλα πάνε σκατά. Έκατσα να γράψω. Μου λείπουν τα αδέρφια μου. Βραδινά τηλεφωνήματα για να την παλέψω. Ο κόσμος με πνίγει, ο κόσμος με διώχνει. Ο κόσμος φοβάται την ειλικρίνεια και ζει στο ψέμα. Ο κόσμος προτιμά το ψέμα, την πελατειακή σχέση, τον μαζοποιημένο ατομισμό. Ο κόσμος γουστάρει να μαθαίνει τα νέα σου και να τα ξεχνά μετά από λίγο, ο κόσμος γουστάρει να σου ζητάει να καταστρέφεσαι για αυτόν και να σε καταστρέφει ως αντάλλαγμα, ο κόσμος γουστάρει να σε βλέπει να τρως για να μην φαγωθείς, ο κόσμος γουστάρει το σεξ και φοβάται τον έρωτα, ο κόσμος κάθεται σπίτι του και βλέπει τηλεόραση όσο μπάτσοι δέρνουν και δένουν ανθρώπους που παλεύουν για αξιοπρέπεια και ελευθερία. Ο κόσμος βρωμάει αποσύνθεση.

Παρατηρώ τον κόσμο να καταρρέει. Αργά και σταθερά. Τίποτα δεν μπορεί να αποτρέψει την καταστροφή, είναι δική μας επιλογή να μένουμε σαθροί. Μου αρέσει να πιστεύω πως κατά βάθος όλοι θέλουμε να αφανιστεί το σάπιο μας είδος από τον κόσμο και πρώτιστα εμείς οι ίδιοι. Όλα γύρω μου αργοπεθαίνουν. Αργά και σταθερά. Το ίδιο και Εγώ.

Άλλο ένα κείμενο για το τίποτα, τίποτα το ενδιαφέρον για να διαβάσεις. Πρέπει να φύγω.

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2014

Η σκέψη μόλυνση (δικαιολογόντας το αδικαιολόγητο)

 Η επανάσταση αποδείχτηκε ένα όνειρο, μια ξοφλημένη και ευφυής δικαιολογία. Διατηρούμε την αισχρότερη μιζέρια μας μ' επαναστατική φρασεολογία. Έλεγε ο Άσιμος. Και είχε δίκιo.

Ο χώρος νοσεί χρόνια τώρα μα κανείς δεν θέλει να το παραδεχτεί. Η κατάσταση λίγο-πολύ γνωστή. Άλλη μία κλασική μέρα στην μητρόπολη φτάνει στο τέλος της και άλλο ένα κλασικό βράδυ αρχίζει. Άλλο ένα κλασικό βράδυ αυτοκατανάλωσης του «επαναστατικού δυναμικού» του ελλαδικού χώρου μέσω της κατανάλωσης αλκοολούχων και κάθε ειδους ψυχοτρόπων ουσιών. Άλλο ένα κλασικό βράδυ αποχαύνωσης και ανίας κατά το οποίο οι τόσο ευαίσθητοι επαναστάτες, μη μπορώντας να αντέξουν στην ιδέα οτι ζούν απλά «άλλο ενα κλασικό βράδυ», πασχίζουν να ξεφύγουν από το αβάσταχτο βάρος της μουντής καθημερινότητας θολώνοντας το λογικό τους και ελπίζοντας οτι τουλάχιστον θα μπορούν να κοιμηθούν ήσυχα σαν γυρίσουνε τα ξημερώματα στο σπίτι. Ο χώρος σαπίζει από μέσα χρόνια τώρα μα κανείς δεν θέλει να το παραδεχτεί.

Το να ξεφεύγει από την πραγματικότητα αποζητώντας την χαρά και την ευτυχία που αυτή δεν μπορεί να σου προσφέρει δεν είναι πράγμα δύσκολο να επιτευχθεί. Το δύσκολο είναι, και εκει έγκειται όλη η ουσία κάθε επαναστατικής διαδικασίας , να προσπαθεί κανείς να αλλάξει την πραγματικότητα και να διεκδικήσει την χαρά και την ευτυχία που του στερήσανε οι εξουσιαστές και όλοι όσοι διαιωνίζουνε την ύπαρξη και την ευημερία των εξουσιαστών είτε υποστηρίζοντας τους, με την ελπίδα να γίνουν κάποια μέρα σαν κι αυτούς, είτε απλώς κρατώντας ουδέτερη στάση.

Για να αλλάξει όμως κανείς την πραγματικότητα θα πρέπει πρώτα να την ζήσει, να την υποστεί, να την καταλάβει και να την αποταχτεί. Θα πρέπει πρώτα να συγκρουστεί μαζί της με όλη του την δύναμη αδιαφορώντας για το τίμημα ή το τελικό αποτέλεσμα. Πράγμα δύσκολο για κάποιον που δεν μπορεί ούτε να αρθρώσει λέξη από την ζαλάδα.

Δυστυχώς σε κάθε χώρο που γίνεται προσπάθεια να αναπτυχθούν επαναστατικές προοπτικές συχνάζει και η συνήθεια της ηττοπάθειας. Η τελευταία πλασσάρεται μέσω της ναρκοκουλτούρας σαν «απελευθέρωση» σαν «κατάργηση των ταμπού που επιβάλλει η κοινωνία», παρουσιάζεται δηλαδή ντυμένη με το μανδεία της αντίδρασης, του «εναλλακτικού» τρόπου σκέψης και όπως ειναι φυσικό βρίσκει γόνιμο έδαφος στα μυαλά των «επαναστατών» που από ψυχολογική αδυναμία έχουνε πέσει στο ατέρμονο τέλμα της ματαιότητας, αν και κανείς τους δεν θέλει να το παραδεχτεί. Έτσι η μιζέρια και η αυτολύπηση επικρατεί έναντι της θέλησης για αλλαγή και της πραγμάτωσης της. Η απόλαυση της επαναστατικής δράσης και η ηδονή που προσφέρει η εξεγερτική ζωή υποκαθιστόνται και καταπνίγονται από την επανάπαυση και την σταδιακή αποβλάκωση των επαναστατικών υποκειμένων.

Το κράτος προσφέροντας φτηνή ηδονή και πλασάροντας την με ένα περιτύληγμα «περιθωρίου» κατάφερε να κάνει κάτι επικύνδινο σχεδόν ακύνδινο. Κατάφερε να μουδιάσει την οργή, να νοθεύσει την σκέψη και να αποπροσανατολίσει το μίσος. Κατάφερε να κάνει την εναντίωση κοινωνικό ρόλο και την αναρχία λάιφσταιλ. Η «αυλή» δεν θα φοβηθεί ποτέ ενα τσούρμο απο μεθυσμένους χωρικούς. Η «αυλή» είναι οπλισμένη και οι χωρικοί μεθυσμένοι δεν μπορούν να στοχεύσουνε σωστά. Πόσο μάλλον, να πάρουνε τα σωστά κεφάλια. Το κράτος μας κλείνει το μάτι πονηρά και μας κρυφογελά. Απολαύστε το.
 

Ψάχνουμε αυτους που μαζί θα σταθούμε απέναντι στην πραγματικότητα και σηκώνουμε το βάρος της εναντίωσης μας σε αυτήν με το Όλον του συνειδητού μας. Νηφάλιοι, χωρίς αυταπάτες. Δεν προσπαθούμε να βρούμε τίποτα όμορφο ή να ωραιοποιήσουμε οτιδήποτε σε έναν κόσμο που βρωμά αποσύνθεση και γεννά μόνο ασχήμια. Κυοφορούμε την σκέψη, τον δαίμονα.

Αφήνουμε τις ψευδαισθήσεις σε αυτούς που τις χρειάζονται. Πασχίζουμε να δημιουργήσουμε μια κοινωνία ελεύθερη, μία κοινωνία που θα ζεί για να ζεί και η ζωή θα είναι μία ζωή αληθινή, πιο μεθυστική και απολαυστική από οποιαδήποτε ψυχοτρόπα ουσία. Είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε για τον σκοπό αυτόν και δεν ανεχόμαστε κανέναν «μπερδεμένο και απογοητευμένο» να γίνεται περριτό βάρος στις πλάτες μας.



Κυριακή 25 Μαΐου 2014

Επιστροφή στο μηδέν

Πέρασε καιρός από την τελευταία φορά που κάθισα να σκεφτώ και να οργανώσω την σκέψη μου. Τελευταία όλα κυλάνε χαοτικά και γρήγορα γύρω μου, όλα είναι θολά και έτσι δεν μπορούσα να βγάλω άκρη από τίποτα.

Νιώθω κουρασμένος. Προσπαθώ όσο μπορώ να μένω κλεισμένος σπίτι. Η ανθρώπινη επικοινωνία μου κάθισε βαριά, μάλλον δεν την έχω συνηθίσει. Όσο αλλάζεις καταστάσεις και μαθαίνεις κάτι καινούργιο τόσο πιο διχασμένος νιώθεις. Βρίσκω το δίλημμα του να κλειστώ μέσα να ηρεμήσει το κεφάλι μου ή να τραβηχτώ έξω να αλληλεπιδράσω βασανιστικό. Όταν ψάχνεις χρόνια να βρεις ανθρώπους που να έχετε κάτι να πείτε και εν τέλει τους βρίσκεις, αντιλαμβάνεσαι ξαφνικά πως η μοναξιά έχει καταντήσει εθισμός και έτσι σαν την στείλεις στο διάολο για λίγο, το στερητικό σύνδρομο σου χαρίζει ωραιότατες κυκλοθυμίες και αγοραφοβία.

Τα πάντα κινούνται μα, ταυτοχρόνως, τα πάντα μένουν στάσιμα. Τα αδέρφια μου τα πνίγει ο καπιταλισμός. Είναι μακρυά, ο καθένας χαμένος στα δικά του. Μου λείπουν. Όλα τα πλάνα και τα σχέδια για την αλλαγή μοιάζουν εύθραυστα. Η ανάγκη για επιβίωση και κάλυψη των βασικών αναγκών μου κάθεται θηλιά στον λαιμό. Αν κουνηθώ να κάνω το οτιδήποτε πέρα από το να βγάλω την σχολή μου νιώθω ότι θα πνιγώ. Λεφτά δεν παίζουν και η έμπνευση μου σιγά, σιγά τελειώνει. Βαριέμαι και με βαριέμαι που βαριέμαι μα βαριέμαι και να μην βαριέμαι. Εσύ?

Βγαίνω βράδια μόνος και κάνω βόλτες μακρυά απ' το σπίτι. Φορώ την ψυχρή μου φάτσα σαν φτάσω στο κέντρο της πόλης. Είναι ζούγκλα η Αθήνα τα βράδια αλλά κανείς δεν έχει τα αρχίδια να σε μανουριάσει αν δεν του δώσεις πάτημα. Μαύρα ρούχα και κουκούλα. Περαστικός ανάμεσα σε περαστικούς. Ανώνυμος, κανένας. Συχνά φαντάζομαι πως θα ταν να μου την πέφτανε και να με σφάζανε σε κάποιο στενό της Αθήνας για το πεντάευρο και το κινητό που κουβαλώ πάνω μου. Περνώ από Εξάρχεια. Στην πλατεία, το επαναστικό δυναμικό αυτο-καταστέλλεται πίνοντας τσιγάρα όπως πάντα. Γαμώ κατάσταση. Συναντώ γνωστούς μα δεν βρίσκω λόγο ούτε όρεξη για κουβέντα. Το κίνημα απόψε θα την βγάλει χωρίς εμένα σύντροφοι. Χαιρετώ, φεύγω. Περνάω από Βικτώρια. Μετά επιστροφή στο κουτί.


Όλα γύρω μου μοιάζουν μηδενισμένα. Καταστρέφοντας τις όμορφες αυταπάτες περί μιας χαρούμενης ζωής, βουτώ ξανά στον βούρκο της πραγματικότητας. Γυρνάω από ανθρώπινη σχέση σε ανθρώπινη σχέση, παρατηρώ, αναλύω, κατανοώ, απογοητεύομαι. Όλοι γύρω έχουνε πρόβλημα, όλοι γύρω είναι το πρόβλημα. Μπα. Εγώ έχω το πρόβλημα διπλανέ. Εγώ είμαι το πρόβλημα. Απομακρύνομαι από ότι αγαπώ για να μην το μισήσω. Φρικτές σκέψεις. Όσο περισσότερο σκέφτομαι τόσο πιο πολύ δεν θέλω να σκέφτομαι τίποτα.

Σήμερα θα κάτσω σπίτι. Παίρνεις τηλέφωνο να μάθεις τι κάνω. Φορώ την μάσκα με το χαμόγελο μην πικραθείς, όλα καλά διπλανέ. Με τραβάς να τραβηχτώ έξω από το σπίτι, τραβιέμαι. Είναι όμορφα έξω. Ξεχνώ για λίγο την μοναξιά, τον κανένα. Χαμογελώ. Στραβώνω. Κυκλοθυμίες. Όλα είναι μαύρα και μην μου ζητάς να ξεκολλήσω. Δεν είμαι κυνικός εσείς δεν με καταλαβαίνεται. Προσπαθώντας να νικήσω την ματαιότητα και να φτάσω στον άνθρωπο Δημιουργό, βρίσκω τα πάντα μάταια. Πάω βόλτες, από σπίτι σε σπίτι, από παρέα σε παρέα, από συζήτηση σε συζήτηση. 

Μα πάντα επιστρέφω στο μηδέν.




Παρασκευή 18 Απριλίου 2014

ουροβορος νο.1

ta idia me xtes dwmatio keno asorti me to kefali mou.
taseis autokatastrofhs metafrazontai se anousia klapsourismata mesw ths texnhs
kleismenos stous tesseris toixous monos paizw ksilo me tous gurw mou
ksexilizw apo misos gia ton kosmo sas kai kratiemai makria apo auton
giauto olh mera ton pairnw mati apo thn kleidarwtripa tou ipologisth mou.
kopse mou thn sindesh sto internet kai tha pethanw koinwnika
malakismenoi stixoi genniountai olh thn mera. gamw thn aisthitikh mou
fthnes prospsathies na anapragw aythentiko misantrhwpismo katalhgoun ston
na ksexilizw hrwnia kai sarkastikh aidia, kati san poihsh.
astamathtes paragwges ftiagmenes apo egkleismo kai katharh hxoripansi
vazoune skoypa sto kefali mou kai to kratane katharo apo opoiodhpote
sthgma logikhs mporei na to molunei.
ama htan na eimai logikos kai sinetos tha hmouna.
toso periplokoi nomizeis oti eiste? trava gamhsou anthrwpako exw neura
kai katholou oreksi, piese me ligo akoma kai to kranio mou
tha skasei se xilia kommatia kai poios plenei tous toixous meta e gamiwlh.
akouga pada tous gurw mou gi'auto kai twra eimai toso empneusmenos sigrafeas.
exw na grapsw kati pou na mhn thimizei emeto apo ta 16. se 20 xronia
xristianoi tha kaine ta grapta mou gia na doksasoune ton satana
kai egw tha tous grafw sta arxidia mou epideiktika.
paraponiemai pali, to kserw ma den ftaiw egw.
den thelw polla, ena gamhmeno saloni mia polithrona kai mia gynaika pou na me agapa
kai meta mporeite na me skwtosete. afhste me na niwsw ligo sapios omws prwta,
na kserw apo ti efyga.
grafw gia ola ayta pou ksexasa kai ola auta pou exasa. sou arese o stixos?
pote mou den ksexasa tipota kai den eixa kati pote mou gia na xasw.
h poihsh einai mia malakia kai mish kai gw duo fores perissotero malakasapo authn.
peinaw kai kapoia stigmh h mousikh tha teleiwsei, den exw aytopepoithish oute gomena
tha prepei na pathw kati sovaro sintoma gia na desei h olh eikona tou kataramenou
poihth panw mou. isws to riksw eksw kai den kataferw pote ksana na bw mesa.
toulaxiston isws ekei eksw oi eksw na kseroun ti paei na pei na sai anaitios
kai na mhn psaxnoun na vgaloun apotelesma apo tipota.
duo grammes akomh kai den sinexizw na pa na gamhthei.
ola einai mataia kai seis oloi gamieste asystola mastardoi.
mia grammh.
gamw ton xristo sas. telos.