νευρα #2

Γύρω μου φάτσες αστείες
Στα δεκαεπτά όλα σκατά
Και οι σκέψεις περί ηθικής και ύπαρξης του είδους
Φέρνουνε ημικρανίες
Αδιέξοδα, σκαλώματα και φρίκη
Κλεισμένος μες το σπίτι
Όπου πάντα πάρων αυτοί οι φίλοι
Κολλητοί, ηλεκτρονικοί κάπως ύποπτοι και πλαστικοί
Μα όμως πάντα χαμογελαστοί
Τηλεοπτικοί εγκληματίες να πλασάρουν αηδίες
Και στην πιάτσα πρόβατα που φοράν φαρδιά
Να εκπροσωπούν κάποιες πλατείες

Αξίες, δεν έχω τον τελευταίο καιρό αναρωτιέμαι
Πόσο ακόμα να σας βλέπω θα αντέχω
Δεν συμμετέχω σε γιορτές και λες
Πως δε ζω τίποτα για να έχω
Αύριο να θυμάμαι
Εγώ όμως να ξέρεις δεν ταυτίζω το ζω με το κοιμάμαι

Είναι ακόμα μυαλά γεμάτα επανάσταση σκέψη και βρώμα
Εκεί που άλλοι δεν έχουνε τίποτα στην κούτρα να σκεφτούνε
Και πέφτουνε σε κόμμα, ακόμα
Αποκομμένος από το κάθε σώμα
Μέχρι να μπεις στο χώμα
Μ’ ένα χάος στόμα σαν κανένας
Θα ουρλιάζω το τίποτα ακόμα