ζαριά.

Απ όταν έπεσε ο κύβος στο πάτωμα
παρατηρώ, ένα αναστάτωμα
αντίδραση από άτομα που περιμένουν διάφορα
να τους πιάσει, ο μπαμπάς, να τους κουνήσει
ή να πέσουν λαβωμένοι κάτω μα ˙
δεν καταλαβαίνω, ακόμα κανείς δεν είδε την ζαριά
και ήδη γίναμε μπουρδέλο
αρχίσαν να τσακώνονται, να βρίζονται,
 να σπρώχνονται, να σφάζονται,    δεν ξέρω.
Μου παν πάρε μια θέση και πάλεψε και συ μαζί
 αλλά εγώ δεν θέλω,   δεν ξέρω.
Μου φωνάζουνε να μείνω, μου φωνάζουνε να τρέξω,
κανένας όμως δεν αξίζει για να τον πιστέψω
και έτσι πάλι ο χαμένος της υπόθεσης, μένω κάπου στην απ’ έξω
μου δώσαν όνομα χρήστη για να παίξω μα δεν μου μάθαν τους κανόνες,
πάλι σφιχταγκαλιασμένοι με τις ψυχές μας μόνες,
πάλι χαμόγελο φτηνό στα χείλη και για συντροφιά αστεία για ορμόνες
να κοιτάμε το κουτί να κάνει πρόγνωση χειμώνες
ύστερα σε επανάληψη απελευθερωτικοί αγώνες
και μετά διαφήμιση, πηγαίντε στα Μακ Ντόναλντς
δεν έχω αποκωδικοποιητή και το σήμα έγινε ψηφιακό όποτε πούτσα.
ευτυχώς δεν παίζουνε λεφτά για τούτα.
Κι έτσι, παρεμβολές και χιόνι στην οθόνη
επιτέλους η εικόνα σβήνει και το μάτι του αδελφού θολώνει, μόνοι
ακόμα μόνοι , με την πόζα του ο καθένας να κάθεται και να καυλώνει,
χαρούμενοι ως τα αυτιά .
Κλώνοι.