Μετά από αρκετό καιρό κυκλοφορεί ελεύθερο αυτό το πρώτο δείγμα της δουλειάς που επρόκειτο να βγει από ένα περίεργο μείγμα ανθρώπων. Το μόρφωμα που είναι ένοχο γιαυτό που παρουσιάζεται παρακάτω, λέγεται Fireback και αποτελείται από τον Mastercat που ευθύνεται για τις παραγωγές, τα cuts και τις μίξεις, τον Ήτα και μένα που γράψαμε τα ραπς.
Χιούμορ, ειρωνεία, κυνισμός, νεύρα και επιβίωση κάπου στα μητροπολιτικά τοπία της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας. Μας την σπάνε πολλοί και πολλά και αυτό το Ep είναι μόνο ένα δείγμα για το πώς ιδεατά σκοπεύουμε να τα/τους σπάσουμε. Έτσι, απλά για τα αντίποινα (και όχι μόνο).
Το Ep γράφτηκε σαν μια πρώτη γνωριμία μεταξύ μας κάποιον ζεστό μήνα του '15, σε κάποιον όροφο, κάποιας πολυκατοικίας, κάπου κοντά στη Ροτόντα.
Στις 15/07 με αφορμή την ψήφιση του πρώτου σκέλους του τρίτου μνημονίου, ως έκφανση των κοινωνικοπολιτικών αναταραχών, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα. Ένα από τα αναρχικά μπλοκ επέλεξε την συνειδητή σύγκρουση στο δρόμο με τα σώματα της κρατικής καταστολής. Κατά την διάρκεια των επεισοδίων υπήρξαν συλλήψεις ατόμων που είτε έτρεχαν να γλυτώσουν, είτε προστάτευαν τους συντρόφους τους, είτε βρισκόταν σε οπισθοχώρηση μέχρι την επόμενη επίθεση.
Εμείς ως κομμάτι του κόσμου του αγώνα, στεκόμαστε δίπλα στους ομήρους του κράτους και οργανώνουμε το παρών live για την οικονομική τους ενίσχυση ως ένδειξη έμπρακτης αλληλεγγύης και για να γίνει σαφές ότι κανένα άτομο δεν θα μείνει μόνο του απέναντι στην επίθεση της κυριαρχίας.
Το παρών live δεν είναι απλά μια εκδήλωση εργαλειακού χαρακτήρα αλλά για μας αποτελεί πολιτική δράση, κομμάτι των κινητοποιήσεων που στοχεύουν στη σύγκρουση με το υπάρχον και την αναβάθμισή της. Θεωρούμε το rap ως ένα εξεγερτικό μέσο και προκρίνουμε την ανάπτυξη της εξεγερτικής τέχνης ευρύτερα, δίνοντας της πολιτικά χαρακτηριστικά μέσω της οριζόντιας συνδιοργάνωσης των εκδηλώσεων, την παραγωγή συνδιαμορφωμένου ενιαίου λόγου από τους συμμετέχοντες και το σπάσιμο του δίπολου πομπού-δέκτη, καλλιτέχνη-ακροατή με σκοπό την εναντίωση στην παθητικότητα που επιβάλει η κοινωνία του θεάματος.
Για μας η σύγκρουση δεν είναι η “ακραία” έκφανση του κοινωνικού αναβρασμού ούτε μια πρακτική που εφαρμόζεται μόνο υπό συνθήκες εξόφθαλμης καταπίεσης από την εξουσία, αλλά είναι η προσωποποίηση της συνείδησής μας και του πάθους μας για ελευθερία ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας και εκμετάλλευσης, ενάντια στην κανονικότητα, τον μικροαστισμό, την δια της βίας, επιβαλλόμενη τάξη και ασφάλεια. Είναι ο πόλεμος μας ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, είτε αυτά σε φυλακίζουν είτε σου δίνουν δουλειά.
ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠ' ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ
Ραπ live, για την οικονομική ενίσχυση της κατάληψης Vancouver Apartman και της Αντιεκπαιδευτικής Επίθεσης.
Μια δράση καθαρά πολιτική, προϊόν συνδιαμόρφωσης από το μίασμα, εμένα, τον σαφώς αντίθετο, τον ex nihilo και της αναρχικής μαθητικής ομάδας Αντιεκπαιδευτική Επίθεση. Συνελεύσεις, πολιτική ζύμωση και συνδιοργάνωση από πολιτικά υποκείμενα, κόντρα στην παθητικότητα και τον πρακτικισμό της άκριτης εργαλειακής χρήσης των καλλιτεχνών από το πολιτικά εγχειρήματα για θεαματικούς σκοπούς.
Οι εμπορευματικές σχέσεις αποδομούνται όταν καλλιτέχνες και πολιτικά εγχειρήματα αλληλεπιδρούν, δομούν σχέσεις πολιτικές, σχέσεις συντροφικές και πραγματώνουν από κοινού δράσεις. Για εμάς τα κινηματικά lives, δεν είναι απλά εκδηλώσεις αλλά ακόμα ένα πεδίο αγώνα, ένα μέσο αλληλεγγύης σε συντρόφους, εγχειρήματα, αυτοδιαχειριζόμενους χώρους, καταλήψεις, πολιτικούς διωκόμενους και πολιτικούς κρατούμενους. Ακόμα ένα μέσο για να διαχυθεί ο πολιτικός λόγος και να προωθηθεί η πολιτικοποιημένη τέχνη που παίρνει θέση απέναντι στο υπάρχον. Ακόμα ένα μέσο ζύμωσης και επικοινωνίας, χωρίς εμπορικά δίπολα διοργανωτών και καλλιτεχνών, καλλιτεχνών και κοινού, ψυχαγωγών και ψυχαγωγούμενων, παραγωγών και καταναλωτών του θεάματος. Μακριά από χιπ-χοπ φανφάρες και καπιταλιστικές λογικές και πρακτικές.
Για την ενοποίηση λόγου και πράξης και τον επαναπροσδιορισμό των σχέσεών μας.
Παραθέτω και το κείμενο που γράφτηκε από τους καλλιτέχνες και την Αντιεκπαιδευτική Επίθεση:
Νιώθω ότι τα πάντα γύρω μου με πιέζουν και προσπαθούν να κάνουν το κεφάλι μου πολτό. Πρόσωπα και καταστάσεις που τα κούρασα και με κούρασαν αντίστοιχα. Κάθε μέρα που περνά έχει ως μοναδικό αποτέλεσμα να είμαστε πιο ξένοι στο τέλος της. Γνωρίζω ανθρώπους, μπλέκω μαζί τους, κάνουμε σχέδια, χτίζουμε σχέσεις, ανταλλάσσουμε ιδέες και οράματα, κάνουμε παρέα. Όλα αυτά μέχρι κάποιος να μην συμφέρει κάποιον κάπου. Βλέπω πως όλα βασίζονται στο συμφέρον, έτσι και οι σχέσεις δεν θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση σε αυτόν τον σκουπιδότοπο που ζεις και ζω.
Βλέπεις, ο καθένας βλέπει στον άλλον αυτό που θέλει να δει, διαμορφώνει στο κεφάλι του μια περσόνα, ένα προφίλ για τον άνθρωπο που έχει απέναντι του για να τον κάνει τον άνθρωπο που θα ήθελε να έχει απέναντι του. Έτσι τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα άλλωστε. Όταν φέρεις κάποιον στα μέτρα σου είναι πολύ πιο εύκολο να επικοινωνήσεις, να συνεργαστείς, να γίνεις φίλος, να ερωτευτείς, να γαμήσεις ή να γαμηθείς έστω. Και όταν κάποια πτυχή του άλλου σε ξεπερνά ή δεν σε συμφέρει, απλά τον κάνεις στην άκρη. Όλα είναι εμπόριο. Οι ανθρώπινες σχέσεις πάει καιρός που έχουν γίνει σχέσεις ζήτησης-προσφοράς. Ο καπιταλισμός έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης λογικής και ηθικής. Κανείς δεν γίνεται αποδεκτός από τους άλλους για αυτό που είναι, αλλά για τα συμφέροντα που βρίσκουν οι άλλοι στο πρόσωπό του.
Βαρέθηκα να εκπροσωπώ συμφέροντα. Δεν θέλω να είμαι χρήσιμος, δεν θέλω να είμαι λειτουργικός. Δεν θέλω να είμαι αυτός που θα θυμηθείς όταν θα έχεις ανάγκη και που θα ξεχάσεις μόλις όλα πάνε καλά ξανά. Δεν θέλω να αναλώνομαι σε πράγματα που με καταναλώνουν. Δεν θέλω να είμαι αναλώσιμος. Ψάχνω διαφυγή από τις μνήμες σας, θέλω να με ξεχάσετε και να με αφήσετε ήσυχο. Προσπαθώ να χαθώ από τον κόσμο.
Όλα μου λείπουν όμως. Μου λείπει η ένταση και το τρέξιμο. Μου λείπουν οι κουβέντες και οι δράσεις. Μου λείπουν τα βράδια που περνάγαμε παρέα σε κάποιο κτήριο που δεν θα ξαναπατήσουμε. Μου λείπουν τα τηλέφωνα, η όρεξη και η καύλα για πράξη. Μου λείπει ο έρωτας. Μου λείπουν οι ψευδαισθήσεις μου.
Το ξέρω ότι δεν είμαι ότι ήθελες να είμαι. Ούτε εσύ είσαι ότι ήθελα. Όμως έχει πλάκα έτσι. Μπορούμε παρέα να γίνουμε ότι θέλουμε να είναι αυτός που έχουμε απέναντί μας κάθε φορά να είναι. Ψήσου να προσπαθήσουμε. Δεν αξίζει κανείς να φοβάται την αλλαγή. Γενικά δεν αξίζει κανείς να φοβάται, ο φόβος πάντα τζάμπα ήταν. Αυτό που αξίζει, και πολλές φορές κανείς το πληρώνει ακριβά, είναι το να προσπαθείς.
Το να φεύγεις από κάτι που σε τρομάζει μοιάζει εύκολο, αλλά αν το καλοσκεφτείς, ότι φοβάσαι κατοικεί μες το κρανίο σου. Που να κρυφτείς από τον εαυτό σου, έτσι δεν είναι διπλανέ?
ΝΑ ΑΠΟΤΑΞΟΥΜΕ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΑΣ ΤΟ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ, ΤΟ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑ ΤΟΥ ΘΕΑΜΑΤΟΣ
Με αφορμή την συμμετοχή μας στην εν' λόγω πολιτική εκδήλωση αποφασίσαμε ότι είναι μια καλή ευκαιρία να παραθέσουμε κάποιες σκέψεις πέρα από τα κομμάτια μας πάνω στις σχέσεις των «καλλιτεχνών» και των πολιτικών εγχειρημάτων τα οποία καλούνται να στηρίξουν. Καταρχάς, επιλέξαμε να συμμετέχουμε σε αυτή την εκδήλωση ως ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι φιλοσοφικής το οποίο δέχτηκε επίθεση από τις πρυτανικές αρχές με τελική έκβαση την εκκένωση του χώρου του στεκιού και την απαλλοτρίωση του αρχείου του. Ακόμα ένας λόγος συμμετοχής μας αποτελεί η δυνατότητα που μας δίνεται να προωθήσουμε τον λόγο μας, καθώς και η προσωπική ευχαρίστηση που αντλούμε από την ίδια μας την συμμετοχή στο μουσικό μέρος της εκδήλωσης. Για μας η στιγμή της σκηνής αποτελεί μια τελετουργία κατά την οποία ολοκληρώνεται μια πλευρά του πολλαπλού εαυτού μας. Η συμμετοχή μας προέκυψε έπειτα από συνεννόηση με άτομο το οποίο γνωρίζουμε προσωπικά, με το οποίο συνυπάρχουμε και σε πολιτικό επίπεδο και το οποίο εγγυήθηκε για μας πολιτικά στην συλλογικότητα του.
Με τη σειρά μας τώρα, αν και δεν μας καλύπτει εννοιολογικά η ταυτότητα «καλλιτέχνης», αναγνωρίζουμε ότι αυτό μας προσδιορίζει την δεδομένη στιγμή οπότε αναγκαστικά μέσω αυτής της ταυτότητας, σε συνδυασμό με την πολιτική μας ταυτότητα ως αναρχικοί, επιλέγουμε να αναδείξουμε κάποιες λογικές και πρακτικές, προϊόντα της καπιταλιστικής κουλτούρας, που ελλοχεύουν στα σπλάχνα των κινηματικών δομών και διαδικασιών.
Στην δυτική καπιταλιστική κοινωνία η οποία κτίζει και κτίζεται με κύριο διαμεσολαβητή της το θέαμα, οι επιχειρηματικές λογικές δεν αποτελούν ξένο σώμα άλλα υπάρχουν διάχυτες στο κοινωνικό πεδίο δομώντας τον καθένα από μας. Από τον πιο ανυποψίαστο έως και τον πιο υποψιασμένο.
Αντίληψη του καλλιτέχνη ως παραγωγού υπεραξίας
Όταν η χρησιμότητα του καλλιτεχνικού υποκειμένου δεν έρχεται σε αναλογία με την αισθητική, την πολιτική στάση του και το περιεχόμενο του λόγου του άλλα με την δυνατότητα του να παράξει κεφάλαιο τότε ο καλλιτέχνης δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από έναν παραγωγό υπεραξίας. Αποτελέσματα αυτής της λογικής είναι η επιλογή και προτεραιότητα γνωστών και «μεγάλων» ονομάτων που φτάνει μέχρι το ακραίο σημείο αυτά να επιλέγονται ακόμα και στην περίπτωση που αναπαράγουν και τροφοδοτούν κυρίαρχες ή και εχθρικές λογικές απέναντι στα ευρύτερα αξιακά του αναρχικού κινήματος. Όλο αυτό μετουσιώνεται στην απλή φράση «φώναξε όποιον να’ ναι αρκεί να μην είναι φασίστας και να μπορεί να μας βγάλει τις μπύρες».
Θεαματικοποίηση της κριτικής
Για μας οποιοσδήποτε κριτικός και ριζοσπαστικός λόγος παραμένει εγκλωβισμένος στα πλαίσια της έκφρασης αναπαράγει θεαματική λογική. Παρατηρούμε πολλές φορές την δράση των καλλιτεχνών να αντανακλάται μοναχά στα όρια της δήλωσης ριζοσπαστικού-κριτικού λόγου. Αυτή η αντίληψη αδυνατεί να υπερβεί τις σχέσεις πομπού-δέκτη, καλλιτέχνη-κοινού, με αποτέλεσμα να υπάρχει εξειδίκευση και κάποιοι να θεωρούνται "ειδικοί του λόγου" ενώ οι υπόλοιποι να καταλήγουν απλά "παθητικοί δέκτες" ή ακόμα χειρότερα ως εναλλακτικοί καταναλωτές που αντιλαμβάνονται τις αυτοοργανωμένες εκδηλώσεις ως δρώμενα που θα τους προσφέρουν ψυχαγωγία χωρίς αντίτιμο. Μια λογική καθαρά οικονομίστικη, μια λογική-ανάχωμα σε οποιαδήποτε προοπτική χειραφέτησης της συνείδησης , ένα εμπόδιο στην ανάπτυξη μιας κουλτούρας εκ βαθέων ανταγωνιστικής με το υπάρχον.
Η παραπάνω αντίληψη δεν αναπαράγεται μόνο από τους καλλιτέχνες, αλλά επιβεβαιώνεται και από τα πολιτικά εγχειρήματα τα όποια δεν αντιλαμβάνονται τον καλλιτέχνη ως πολίτικο υποκείμενο, την εκδήλωση ως μια πολιτική δράση, στην διοργάνωση και διεκπεραίωση της οποίας καλλιτέχνες και πολιτική συλλογικότητα συμμετέχουν ισάξια. Ακραία έκφανση αυτού είναι η συνολική συμμέτοχη του καλλιτέχνη στην δράση να αποτελεί μοναχά το μισάωρο του "μονόλογου" του. Κλείνοντας, θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν μιλάμε από την θέση του αναμάρτητου, αφού και εμείς με την σειρά μας έχουμε αναπαράγει τις πιο πάνω προβληματικές λογικές είτε από την θέση του καλλιτέχνη, είτε από την θέση του καταναλωτή, είτε από την θέση του διοργανωτή. Επίσης θέλουμε να επισημάνουμε ότι προφανώς σε καμία περίπτωση δεν εξισώνουμε το κεφάλαιο που παράγεται για σκοπούς αλληλεγγύης και πολίτικου αγώνα με αυτό που παράγεται στους καπιταλιστικούς ναούς της ψυχαγωγίας για το στενό συμφέρον ενός ιδιώτη και της επιχείρησης του. Κεφάλαιο που αποτελεί προϊόν εκμετάλλευσης. Η υπέρβαση των προβληματικών λογικών που παραθέτουμε στο κείμενο αποτελεί για μας ένα πολίτικο ζητούμενο ενός ευρύτερου αγώνα, για την συνολική υπέρβαση του υπάρχοντος και της κουλτούρας του θεάματος που αυτό αναπαράγει. Επιθυμούμε να δούμε καλλιτέχνες και διοργανωτές να συμπράττουν ως πολιτικά υποκείμενα και κάθε εκδήλωση που θα απορρέει από αυτή τη σύμπραξη να αποτελεί μια συντριβή της παθητικότητας και της εξειδίκευσης που επιβάλλει η καπιταλιστική ορθολογικότητα.
Η σύγκρουση με το υπάρχον είναι αναγκαία για την αλλαγή του.
Δεν είναι προαιρετική. Κάποιοι συγκρούστηκαν στις πορείες που έγιναν για
να δείξουν στο κράτος ότι υπάρχει μαχητικότητα στο δρόμο, ότι μπορούμε
ακόμη και με λιγότερο, αλλά και χειρότερο εξοπλισμό, να γίνουμε
επικίνδυνοι για την εξουσία.
Κάποιοι από αυτούς που επέλεξαν να βγουν στο
δρόμο, συλλήφθηκαν, ξυλοκοπήθηκαν από το κράτος και θα τους κυνηγήσουν
με κάθε μέσο. Αυτό αποσκοπεί στο να τρομοκρατηθεί ο κόσμος, να τον
κάνουν να φοβάται τις κυρώσεις, πιο πολύ από την σκλαβιά του. Τα άτομα
αυτά κάναν μια επιλογή και το πολιτικό κόστος αυτού, είναι αύριο να
δικαστούν για τις δράσεις τους και τις ιδέες τους, από την άρχουσα
λογική, που ορίζει η άρχουσα τάξη σύμφωνα με τα συμφέροντα της. Δεν
έγινε κάποια μαλακία και τους έπιασαν, δεν έγινε κάποιο λάθος. Έτσι
είναι τα πράγματα. Το κράτος θέλει φυλακή ή ακόμη καλύτερα φοβισμένο και
παραγωγικό μέσα στον καπιταλισμό, κάθε άτομο που παλεύει για την
καταστροφή του.
Εγώ σαν άτομο, το λιγότερο που μπορώ να κάνω για το παρόν
γεγονός, είναι να σταθώ δίπλα σε όσους πολεμάνε το κράτος με
συγκρουσιακό χαρακτήρα, δίνοντας το παρόν στο δρόμο, μα και εκφράζοντας
την στήριξη μου και την αλληλεγγύη μου, παίζοντας ένα live για την
οικονομική τους ενίσχυση. Μην ξεχνάμε πως σήμερα ήταν αυτοί, αύριο θα
είμαστε εμείς. Όσο χτυπάνε τον διπλανό σου και τον φυλακίζουν, τόσο πιο
κοντά είναι το γκλοπ στο κεφάλι σου. Αν δεν το καταλαβαίνεις, όταν θα το
νιώσεις θα είναι αργά.
Οι μέρες μας περνάνε. Εγκλωβισμένοι σε δωμάτια λιώνουμε τα μυαλά μας.
Συζητήσεις, κείμενα, τσακωμοί, συζητήσεις και πάλι συζητήσεις. Και πάμε
πάλι. Δρόμος, δρώμενα, κρύα πρωινά, μαγαζιά, πορείες, περιφρουρήσεις,
αποξένωση και μοναξιά.
Μας βλέπω σαν κινούμενους
εκρηκτικούς μηχανισμούς που αν σταματήσουν, έστω και για λίγο, θα γίνουν
χίλια κομμάτια. Γύρω μου άνθρωποι με όραμα για έναν κόσμο με
περισσότερη ανθρωπιά γίνονται όλο και πιο απάνθρωποι καθημερινά. Λέμε
τόσα ενώ δεν έχουμε να πούμε τίποτα. Λέξεις ικανές να κατεδαφίσουν
καθεστώτα με το βάρος της έννοιάς τους, χρησιμοποιούνται τόσο απλά και
καθημερινά που μου μοιάζουν πούπουλα. Η συνήθεια κυριαρχεί, όλοι
φωνάζουν, όλοι μουγκοί. Οι λέξεις χάνουν το νόημά τους παρέα με το νόημα
των ατόμων που τις προφέρουν. Χάνουμε τον πόλεμο χωρίς να δώσουμε μια
τουλάχιστον μάχη. Ηττοπάθεια και καθημερινότητα. Επαναλαμβάνομαι.
Δεν
γράφω συχνά, δεν ξεδιπλώνω ολόκληρη την προσωπικότητά μου μέσω του
λόγου. Δεν κάνω όσα θέλω να κάνω, δεν πετυχαίνω όσα θέλω να πετύχω.
Πολλές φορές με βρίσκω να μην προλαβαίνω να σκεφτώ. Ο χείμαρρος του
σήμερα με καταπίνει και προσπαθώ να μην πνιγώ. Προσπαθώ να γεμίσω το
κενό της ουσίας με δράση, δράση όχι από στείρα αντίδραση, δράση που θα
εδραιώσει επικοινωνία και σχέσεις με αυτούς που θέλω να έχω δίπλα μου
σαν έρθει η αλλαγή, με αυτούς που θα πεθάνω για πάρτη τους και αυτοί
αντίστοιχα για την δική μου. Δράση που πάνω από όλα θα γεννήσει την
ειλικρίνεια μεταξύ μας. Η ειλικρίνεια είναι το πιο όμορφο και,
ταυτοχρόνως, το πιο επικίνδυνο χαρακτηριστικό μας. Η ειλικρίνεια
τρομάζει, η ειλικρίνεια διώχνει, η ειλικρίνεια βγάζει στην επιφάνεια το
τέρας που κρύβεις μέσα σου, η ειλικρίνεια σε κρατά άνθρωπο. Όλοι
κλεισμένοι σε χαρακτηρισμούς, σπίτια, δρόμους, κουκουλωμένοι με τα
κόμπλεξ και τις φοβίες μας, φοβόμαστε την ειλικρίνεια, φοβόμαστε τα τέρατα, φοβόμαστε τους
ανθρώπους.
Συνειδητοποίησα πως νιώθω ζωντανός μόνο όταν
όλα πάνε σκατά. Η ασχήμια του κόσμου που ζεις και ζω είναι πλέον η μόνη
πηγή έμπνευσης για να κάνω το οτιδήποτε θεωρώ ουσιαστικό και αναγκαίο.
Δημιουργώ με σκοπό να καταστρέψω. Κάποια στιγμή ελπίζω να καταστρέφω με
σκοπό να δημιουργήσω.
Όλα πάνε σκατά. Έκατσα να γράψω.
Μου λείπουν τα αδέρφια μου. Βραδινά τηλεφωνήματα για να την παλέψω. Ο
κόσμος με πνίγει, ο κόσμος με διώχνει. Ο κόσμος φοβάται την ειλικρίνεια
και ζει στο ψέμα. Ο κόσμος προτιμά το ψέμα, την πελατειακή σχέση, τον
μαζοποιημένο ατομισμό. Ο κόσμος γουστάρει να μαθαίνει τα νέα σου και να
τα ξεχνά μετά από λίγο, ο κόσμος γουστάρει να σου ζητάει να
καταστρέφεσαι για αυτόν και να σε καταστρέφει ως αντάλλαγμα, ο κόσμος
γουστάρει να σε βλέπει να τρως για να μην φαγωθείς, ο κόσμος γουστάρει
το σεξ και φοβάται τον έρωτα, ο κόσμος κάθεται σπίτι του και βλέπει
τηλεόραση όσο μπάτσοι δέρνουν και δένουν ανθρώπους που παλεύουν για
αξιοπρέπεια και ελευθερία. Ο κόσμος βρωμάει αποσύνθεση.
Παρατηρώ
τον κόσμο να καταρρέει. Αργά και σταθερά. Τίποτα δεν μπορεί να αποτρέψει
την καταστροφή, είναι δική μας επιλογή να μένουμε σαθροί. Μου αρέσει
να πιστεύω πως κατά βάθος όλοι θέλουμε να αφανιστεί το σάπιο μας είδος
από τον κόσμο και πρώτιστα εμείς οι ίδιοι. Όλα γύρω μου αργοπεθαίνουν.
Αργά και σταθερά. Το ίδιο και Εγώ.
Άλλο ένα κείμενο για
το τίποτα, τίποτα το ενδιαφέρον για να διαβάσεις. Πρέπει να φύγω.
