ο προσωπικός διπροσωπισμός μου

με την μάσκα μου για ατου μου να κοιτώ με τα πλαστικά μου μάτια τα πλαστικά μάτια της μάσκας του εχθρού μου

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

διάλογος.

Δουλειά του Jan Švankmajer.
Να κι άλλο ένα που με βάρεσε κατακέφαλα. Ο διάλογος. Ένα από τα ποιο χρήσιμα και σημαντικά εργαλεία του ανθρώπου.  Η επικοινωνία. Αυτή η λεκτική συνύπαρξη. Βασικά όχι, δεν είναι μόνο λεκτική και δεν είναι πάντα συνύπαρξη μαλακία είπα. Μια ματιά, ένα νεύμα, μία ανεπαίσθητη κίνηση ένας μορφασμός όλα είναι διάλογος. Δεν είναι απαραίτητο να είναι προσανατολισμένος. Μπορεί να απευθύνεσαι παντού σε κάποιον συνάνθρωπο σου ως και τον τοίχο του δωματίου σου. Κάποιοι το χουν φτάσει αλλού και  απευθύνονται  στο μεγάλο αφεντικό ( όπως είπε και το σφάλμα) ενώ κάποιοι άλλοι κάνουν διάλογο με τον ίδιο τους τον εαυτό με το εγώ τους. Γαμάει. Και δεν είναι πάντα  συνύπαρξη . αν ήταν πάντα συνύπαρξη θα ταν βαρετός ρε φίλε. Εγώ τον προτιμώ «χαρντκορε» . Να πέφτουν απόψεις η μια πάνω στην άλλη, οι συζητήσεις να κρατάνε ώρες και να μην οδηγούν πουθενά σε καμία κοινή γνώμη αποδεκτή απ’ όλους  παρ’όλα αυτά να είναι εποικοδομητικός. Να σου μένει πώς να σου τα το πω, να κάθεσαι και να τον θυμάσαι. Να τον σκέπτεσαι. Να σκέπτεσαι γενικότερα . Γουστάρω γενικώς τέτοιες φάσεις. Ξέρεις φωνές μερικές φορές, λίγος χαβαλές , επίκριση ιδεών , μια ομορφιά σκέτη. Μάλλον αυτό που περιγραφώ είναι ο πλουραλισμός. μάλλον. Βασικά δεν πα να νε ότι θέλει εμένα μ’ αρέσει. Γειά τώρα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου