Πάνω, κάτω και ευθεία.

     
Όλη η ζωή του ανθρώπου είναι μια τεράστια σειρά από σκαλοπάτια. Το κάθε τι στην ζωή του αποτελεί και ένα σκαλοπάτι και όλα παρέα διαμορφώνουν την ατελείωτη σκάλα που λέμε βίο. Η γένεση όπως είναι λογικό αποτελεί το πρώτο σκαλοπάτι. Η πρώτη επαφή με το περιβάλλον , οι πρώτες εντυπώσεις ,τα πρώτα πρόσωπα (η οικογένεια) που γνωρίζει ο καθένας μας, είναι τα αμέσως επόμενα. Αρχικά τα σκαλοπάτια είναι μικρά γιατί ο άνθρωπος  στην παιδική του ηλικία δέχεται βοήθεια από τον περίγυρο του. Όσο κάποιος μεγαλώνει , μεγαλώνουν και τα σκαλοπάτια. Το κάθε τι είναι σκαλοπατι. Οι πρώτες επαφές με την κοινωνία, το σύστημα, ,οι φιλίες, οι αγάπες, η κάθε μια δυσκολία, η κάθε μια ευχάριστη η δυσάρεστη εμπειρία, όλα είναι σκαλοπάτια.

Ο κορμός, ο άξονας στον όποιο στηρίζετε η σκάλα αυτή , είναι η φύση , αφού η φύση είναι και ο μόνος απόλυτος κανόνας.

Κάθε άνθρωπος έχει την δική του κλίση της σκάλας. αυτοί που δραστηριοποιούνται ,προσπαθούν,  συναντάνε και υπερνικάνε δυσκολίες, γνωρίζουν πρόσωπα ,καταστάσεις, σκέπτονται παραπέρα από το τι θα φάνε το μεσημέρι , αντιμετωπίζουν κάθε ένα εμπόδιο που βρίσκουν μπροστά τους και μαθαίνουν από μικροί να έχουν πίστη μόνο στον εαυτό τους και στους πραγματικούς τους φίλους, να βασίζονται μόνο πάνω στις δικές τους δυνάμεις, κατ εμέ ακλουθούν ένα μονοπάτι δύσβατο, μια σκάλα ανηφορική που τα σκαλοπάτια της ολοένα και μεγαλώνουν. Αντιθέτως υπάρχει και η άλλη κατηγορία ανθρώπων που επιλέγουν ή αναγκάζονται να είναι αδύναμοι, να πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης από άλλους και να μην τολμούν ποτέ να αντισταθούν από φόβο μην λυγήσουν τελείως, αυτοί που πέφτουν ή αυτούς που κάποιοι ρίχνουν στο επίπεδο των ψυχοτρόπων , του αλκοολισμού και της φανατισμένης και άσκοπης βίας ακολούθουν ένα μονοπάτι κατηφορικό, με σκαλοπάτια που όλο και ψηλώνουν γιατί κάθε ένα βήμα προς τα κάτω είναι όλο και πιο απότομο, κάθε βήμα προς τα κάτω θυμίζει όλο και πιο πολύ πτώση. Η χειρότερη από τις κατηγορίες ανθρώπων είναι όμως αυτοί που επιλέγουν να περπατάν σε ένα ατελείωτο ίσωμα. Μια σκάλα χωρίς σκαλοπάτια. Βασικά όχι. Τα σκαλοπάτια υπάρχουν αλλά είναι τόσο μικρά και ασήμαντα που σχεδόν δεν μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει που τελειώνει το ένα και που αρχίζει το επόμενο. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που επέλεξαν τον εύκολο δρόμο. Ούτε δυσκολίες , ούτε λάθη, ούτε νίκες και δικαιώσεις. Κάθε εμπειρία που ζουν, κάθε μέρα τους είναι τόσο μονότονη ,τόσο «κανονική» , τόσο προβλέψιμη που δεν ξεχωρίζει από την προηγούμενη. Σπίτι , αμάξι, δουλειά, σπίτι. Ύπνος ,φαί, ξύσιμο ,διάλλειμα από το ξύσιμο για φαί ,και πάλι ξύσιμο, φαί ,τηλεόραση ,ύπνος. Υπέροχα. Τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά γιατί πολύ απλά τίποτα δεν συμβαίνει . Τίποτα δεν έχει σημασία γιατί δεν υπάρχει τίποτα που να την προξενεί. Μια κατάσταση ολοκληρωτικής αδράνειας. Ένας ψυχικός θάνατος.

Υπάρχει όμως κάτι που κάνει τον άνθρωπο ξεχωριστό (γι' αυτό και πιστεύω ότι ο άνθρωπος με όλο του το είναι, είναι  τέλειος.). Κάθε ένας από μας μπορεί ανά πάσα στιγμή να αλλάξει την κλίση της σκάλας του. Μπορεί να ανέβει, να την κάνει ανηφορική,  δύσκολη ,γοητευτική, να ζήσει. Ή μπορεί  να αρχίσει να παίρνει και τον κατήφορο, να κάνει λάθη δίχως να καταβάλει ουδεμία προσπάθεια να τα διορθώσει ή να μάθει από αυτά. Από την άλλη μπορεί πάλι να μην κάνει τίποτα να πάρει τον «ίσιο» δρόμο, την σκάλα δίχως σκαλοπάτια. Μια ζωή δίχως χαρά, θλίψη, πόνο, ευτυχία, γέλιο ή κλάμα. Απλά μια συμμετοχή στο τίποτα. Μπορεί απλά κάποιος να καταλαμβάνει χώρο και τίποτα άλλο. Όσο όμως μπορούμε να αλλάξουμε την κλίση , υπάρχει ελπίδα και λόγος για ζωή.
          
Και βέβαια αφού η αρχή είναι το πρώτο βήμα, το πρώτο σκαλοπάτι προς το τέλος , πρέπει να υπάρχει και το τέλος. Το τέλος είναι αυτό που λέμε θάνατος. Είναι το τελευταίο σκαλοπάτι στο οποίο  μπορεί να ανέβει  ή να κατέβει ( ή απλά να συναντήσει στον ίσιο του δρόμο -αλλά μου την σπάει αυτή η έκδοση και την απαξιώ-) ο άνθρωπος. Η σκάλα βεβαίως δεν τελειώνει. Όχι , η σκάλα δεν τελειώνει ποτέ. Το τι υπάρχει μετά από το σκαλοπάτι θάνατος είναι αυτό το τόσο μυστηριώδες και ρομαντικό πράγμα που ο άνθρωπος έχει ονομάσει “θεό”. Του έχει δώσει πολλά ονόματα για παράδειγμα Αλλάχ, Χριστός, Βούδας, Σίβα κ.α. Αλλά δεν πιστεύω να είναι τίποτα από όλα αυτά. αυτά είναι απλά δημιουργήματα ή αν θέλετε κάποιοι άνθρωποι που έκαναν την διαφορά και θεοποιήθηκαν. Τεσπα , το “θεός” είναι απλά ο χαρακτηρισμός όλων αυτών των μυστηρίων σκαλιών που ακολουθούν μετά τον θάνατο.
        
Και τώρα μια τελευταία φιλοσοφία :  Το χρέος που έχουμε σαν άνθρωποι είναι να διαλέγουμε μόνοι την κλίση της σκάλας μας και να  μετακινούμαστε στο επόμενο σκαλοπάτι μας με πλήρη αυτογνωσία του ότι εμείς οι ίδιοι το επιλέξαμε και κανένας άλλος.