Πάλι μόνος ,
Μέσα σε αυτό το ,φαινομενικά, γεμάτο δωμάτιο που στην πραγματικότητα δεν εμπεριέχει απολύτως τίποτα ,μένει αιωνίως στεγνό από ζωή όπως και εγώ μένω στεγνός από συναισθήματα. Με άφησαν εδώ και μου είπαν να ζήσω ,να κλείσω τα μάτια μου και να αφήσω στην σωτηρία μου να με καθοδηγήσει ο ήχος από το κουτί , τον θεό αυτού το κόσμου, που πάντα ανακαλύπτω πως βρίσκετε στην γωνία του καταραμένου αυτού δωματίου και δυστυχώς όσο και να το καταραστώ όσο και να αρνούμαι να αποδεχτώ την ύπαρξη του σε τούτο τον χώρο, όσες φορές και να το χτυπήσω γεμάτος οργή , όσες φορές και να το κάνω χίλια κομμάτια αυτό πάντα επανεμφανίζετε εκεί , κάθε ώρα και στιγμή εκεί. Μερικές φορές μου δείχνει εικόνες από χώρες παραμυθένιες και άλλες φορές μόνο χιόνια , χιόνια και ήχους ακαθόριστους που κρύβουν μηνύματα , κακουργήματα, αριστουργήματα γεμάτα τρέλα . Τον νιωθω να τρυπά τα ωστικά μου τύμπανα και να διεισδύει στις πιο απόκρυφες και απόκρημνες γωνιές του μυαλού μου και να μεταφέρει εντολές από ανώνυμους αφέντες . Φάε, γέλα , πιες, κοιμήσου, δούλεψε, κατανάλωσε, σπούδασε, βρες μια δουλειά , κάνε παιδιά , απόκτησε και αλλά υλικά αγαθά και ύστερα ψόφα , ψόφα ευτυχισμένος με ένα χαμόγελο να, ως τα αυτιά γαμημένε που πετυχες …ΕΙ , μου φωνάζω ξαφνικά .ΕΙ ! ξυπνά ρε! Ξύπνα πανάθεμα σε , ΠΕΤΥΧΕΣ? Τι πετυχες? ναι σου είπαν ότι πέτυχες αλλά εσύ νιώθεις ότι πραγματικά κάτι πέτυχες? και αν ναι ,τι πέτυχες? Σε προκαλώ να μου πεις .ΕΙ.ΕΙ ξύπνα γαμώτο ξύπνα!
Και κάπως έτσι ανοίγω τους οφθαλμούς μου, λουσμένος στον ιδρώτα , μέσα στο ίδιο εκείνο δωμάτιο .και το κουτί εκεί. Το ίδιο αυτό γαμημένο κουτί είναι ΚΑΙ πάλι εκεί, στην ίδια ακριβώς άκρη του χώρου και αρχίζει να μου λέει ότι όλα ήταν απλώς ένα κακό όνειρο και ότι τώρα πάει πέρασε , με μια φωνή στοργική, καθησυχαστική σαν μια μάνα που μεριμνά και αγωνίζεται να ηρεμίσει το μονάκριβο παιδί της.
Ώστε τελικά ήταν όνειρο ε? και πάει πέρασε ε? παει ε?...όνειρο όνειρο όνειρο ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΗΤΑΝ ΟΝΕΙΡΟ? ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΓΑΜΩ ΓΙΑΤΙ? Ε όχι δεν θα το ξεχάσω, αρνούμαι να σβήσω από την μνήμη μου έστω και έναν από τους συλλογισμούς που έκανα στο «όνειρο» μου αυτό.
Βγάζω την μάσκα, απαρνούμενος το είδος μου, την ράτσα μου, την ίδια μου την σάρκα, το όνομα, το πρόσωπο μου. ξαφνικά όμως πεθαίνω.
Τελικά ο κόσμος δεν δέχτηκε να με αφήσει να φύγω αλώβητος. Πέθανα, μπορεί όχι ευτυχισμένος και επιτυχημένος αλλά τουλάχιστον σκεπτόμενος πως ΑΝ ήθελα ,και είχα αποφασίσει να υποδουλουθώ στους γαμημένους κανόνες του κόσμου σας, θα ήμουν και εγώ επιτυχημένος και χαρούμενος σαν και εσάς , σαν ΟΛΟΥΣ εσάς. Αλλά σκέφτηκα, σκέφτηκα και αρνήθηκα και αυτή, φίλοι και συνάνθρωποι μου είναι και η μόνη διαφορά μας, εγω κατάλαβα και αρνήθηκα. Εσείς σκεφτήκατε, καταλάβατε, μα δεν μπορέσατε να αρνηθείτε την προσφορά του σάπιου αυτού κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου