ο προσωπικός διπροσωπισμός μου

με την μάσκα μου για ατου μου να κοιτώ με τα πλαστικά μου μάτια τα πλαστικά μάτια της μάσκας του εχθρού μου

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2014

Η σκέψη μόλυνση (δικαιολογόντας το αδικαιολόγητο)

 Η επανάσταση αποδείχτηκε ένα όνειρο, μια ξοφλημένη και ευφυής δικαιολογία. Διατηρούμε την αισχρότερη μιζέρια μας μ' επαναστατική φρασεολογία. Έλεγε ο Άσιμος. Και είχε δίκιo.

Ο χώρος νοσεί χρόνια τώρα μα κανείς δεν θέλει να το παραδεχτεί. Η κατάσταση λίγο-πολύ γνωστή. Άλλη μία κλασική μέρα στην μητρόπολη φτάνει στο τέλος της και άλλο ένα κλασικό βράδυ αρχίζει. Άλλο ένα κλασικό βράδυ αυτοκατανάλωσης του «επαναστατικού δυναμικού» του ελλαδικού χώρου μέσω της κατανάλωσης αλκοολούχων και κάθε ειδους ψυχοτρόπων ουσιών. Άλλο ένα κλασικό βράδυ αποχαύνωσης και ανίας κατά το οποίο οι τόσο ευαίσθητοι επαναστάτες, μη μπορώντας να αντέξουν στην ιδέα οτι ζούν απλά «άλλο ενα κλασικό βράδυ», πασχίζουν να ξεφύγουν από το αβάσταχτο βάρος της μουντής καθημερινότητας θολώνοντας το λογικό τους και ελπίζοντας οτι τουλάχιστον θα μπορούν να κοιμηθούν ήσυχα σαν γυρίσουνε τα ξημερώματα στο σπίτι. Ο χώρος σαπίζει από μέσα χρόνια τώρα μα κανείς δεν θέλει να το παραδεχτεί.

Το να ξεφεύγει από την πραγματικότητα αποζητώντας την χαρά και την ευτυχία που αυτή δεν μπορεί να σου προσφέρει δεν είναι πράγμα δύσκολο να επιτευχθεί. Το δύσκολο είναι, και εκει έγκειται όλη η ουσία κάθε επαναστατικής διαδικασίας , να προσπαθεί κανείς να αλλάξει την πραγματικότητα και να διεκδικήσει την χαρά και την ευτυχία που του στερήσανε οι εξουσιαστές και όλοι όσοι διαιωνίζουνε την ύπαρξη και την ευημερία των εξουσιαστών είτε υποστηρίζοντας τους, με την ελπίδα να γίνουν κάποια μέρα σαν κι αυτούς, είτε απλώς κρατώντας ουδέτερη στάση.

Για να αλλάξει όμως κανείς την πραγματικότητα θα πρέπει πρώτα να την ζήσει, να την υποστεί, να την καταλάβει και να την αποταχτεί. Θα πρέπει πρώτα να συγκρουστεί μαζί της με όλη του την δύναμη αδιαφορώντας για το τίμημα ή το τελικό αποτέλεσμα. Πράγμα δύσκολο για κάποιον που δεν μπορεί ούτε να αρθρώσει λέξη από την ζαλάδα.

Δυστυχώς σε κάθε χώρο που γίνεται προσπάθεια να αναπτυχθούν επαναστατικές προοπτικές συχνάζει και η συνήθεια της ηττοπάθειας. Η τελευταία πλασσάρεται μέσω της ναρκοκουλτούρας σαν «απελευθέρωση» σαν «κατάργηση των ταμπού που επιβάλλει η κοινωνία», παρουσιάζεται δηλαδή ντυμένη με το μανδεία της αντίδρασης, του «εναλλακτικού» τρόπου σκέψης και όπως ειναι φυσικό βρίσκει γόνιμο έδαφος στα μυαλά των «επαναστατών» που από ψυχολογική αδυναμία έχουνε πέσει στο ατέρμονο τέλμα της ματαιότητας, αν και κανείς τους δεν θέλει να το παραδεχτεί. Έτσι η μιζέρια και η αυτολύπηση επικρατεί έναντι της θέλησης για αλλαγή και της πραγμάτωσης της. Η απόλαυση της επαναστατικής δράσης και η ηδονή που προσφέρει η εξεγερτική ζωή υποκαθιστόνται και καταπνίγονται από την επανάπαυση και την σταδιακή αποβλάκωση των επαναστατικών υποκειμένων.

Το κράτος προσφέροντας φτηνή ηδονή και πλασάροντας την με ένα περιτύληγμα «περιθωρίου» κατάφερε να κάνει κάτι επικύνδινο σχεδόν ακύνδινο. Κατάφερε να μουδιάσει την οργή, να νοθεύσει την σκέψη και να αποπροσανατολίσει το μίσος. Κατάφερε να κάνει την εναντίωση κοινωνικό ρόλο και την αναρχία λάιφσταιλ. Η «αυλή» δεν θα φοβηθεί ποτέ ενα τσούρμο απο μεθυσμένους χωρικούς. Η «αυλή» είναι οπλισμένη και οι χωρικοί μεθυσμένοι δεν μπορούν να στοχεύσουνε σωστά. Πόσο μάλλον, να πάρουνε τα σωστά κεφάλια. Το κράτος μας κλείνει το μάτι πονηρά και μας κρυφογελά. Απολαύστε το.
 

Ψάχνουμε αυτους που μαζί θα σταθούμε απέναντι στην πραγματικότητα και σηκώνουμε το βάρος της εναντίωσης μας σε αυτήν με το Όλον του συνειδητού μας. Νηφάλιοι, χωρίς αυταπάτες. Δεν προσπαθούμε να βρούμε τίποτα όμορφο ή να ωραιοποιήσουμε οτιδήποτε σε έναν κόσμο που βρωμά αποσύνθεση και γεννά μόνο ασχήμια. Κυοφορούμε την σκέψη, τον δαίμονα.

Αφήνουμε τις ψευδαισθήσεις σε αυτούς που τις χρειάζονται. Πασχίζουμε να δημιουργήσουμε μια κοινωνία ελεύθερη, μία κοινωνία που θα ζεί για να ζεί και η ζωή θα είναι μία ζωή αληθινή, πιο μεθυστική και απολαυστική από οποιαδήποτε ψυχοτρόπα ουσία. Είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε για τον σκοπό αυτόν και δεν ανεχόμαστε κανέναν «μπερδεμένο και απογοητευμένο» να γίνεται περριτό βάρος στις πλάτες μας.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου