Επιστροφή στο μηδέν

Πέρασε καιρός από την τελευταία φορά που κάθισα να σκεφτώ και να οργανώσω την σκέψη μου. Τελευταία όλα κυλάνε χαοτικά και γρήγορα γύρω μου, όλα είναι θολά και έτσι δεν μπορούσα να βγάλω άκρη από τίποτα.

Νιώθω κουρασμένος. Προσπαθώ όσο μπορώ να μένω κλεισμένος σπίτι. Η ανθρώπινη επικοινωνία μου κάθισε βαριά, μάλλον δεν την έχω συνηθίσει. Όσο αλλάζεις καταστάσεις και μαθαίνεις κάτι καινούργιο τόσο πιο διχασμένος νιώθεις. Βρίσκω το δίλημμα του να κλειστώ μέσα να ηρεμήσει το κεφάλι μου ή να τραβηχτώ έξω να αλληλεπιδράσω βασανιστικό. Όταν ψάχνεις χρόνια να βρεις ανθρώπους που να έχετε κάτι να πείτε και εν τέλει τους βρίσκεις, αντιλαμβάνεσαι ξαφνικά πως η μοναξιά έχει καταντήσει εθισμός και έτσι σαν την στείλεις στο διάολο για λίγο, το στερητικό σύνδρομο σου χαρίζει ωραιότατες κυκλοθυμίες και αγοραφοβία.

Τα πάντα κινούνται μα, ταυτοχρόνως, τα πάντα μένουν στάσιμα. Τα αδέρφια μου τα πνίγει ο καπιταλισμός. Είναι μακρυά, ο καθένας χαμένος στα δικά του. Μου λείπουν. Όλα τα πλάνα και τα σχέδια για την αλλαγή μοιάζουν εύθραυστα. Η ανάγκη για επιβίωση και κάλυψη των βασικών αναγκών μου κάθεται θηλιά στον λαιμό. Αν κουνηθώ να κάνω το οτιδήποτε πέρα από το να βγάλω την σχολή μου νιώθω ότι θα πνιγώ. Λεφτά δεν παίζουν και η έμπνευση μου σιγά, σιγά τελειώνει. Βαριέμαι και με βαριέμαι που βαριέμαι μα βαριέμαι και να μην βαριέμαι. Εσύ?

Βγαίνω βράδια μόνος και κάνω βόλτες μακρυά απ' το σπίτι. Φορώ την ψυχρή μου φάτσα σαν φτάσω στο κέντρο της πόλης. Είναι ζούγκλα η Αθήνα τα βράδια αλλά κανείς δεν έχει τα αρχίδια να σε μανουριάσει αν δεν του δώσεις πάτημα. Μαύρα ρούχα και κουκούλα. Περαστικός ανάμεσα σε περαστικούς. Ανώνυμος, κανένας. Συχνά φαντάζομαι πως θα ταν να μου την πέφτανε και να με σφάζανε σε κάποιο στενό της Αθήνας για το πεντάευρο και το κινητό που κουβαλώ πάνω μου. Περνώ από Εξάρχεια. Στην πλατεία, το επαναστικό δυναμικό αυτο-καταστέλλεται πίνοντας τσιγάρα όπως πάντα. Γαμώ κατάσταση. Συναντώ γνωστούς μα δεν βρίσκω λόγο ούτε όρεξη για κουβέντα. Το κίνημα απόψε θα την βγάλει χωρίς εμένα σύντροφοι. Χαιρετώ, φεύγω. Περνάω από Βικτώρια. Μετά επιστροφή στο κουτί.


Όλα γύρω μου μοιάζουν μηδενισμένα. Καταστρέφοντας τις όμορφες αυταπάτες περί μιας χαρούμενης ζωής, βουτώ ξανά στον βούρκο της πραγματικότητας. Γυρνάω από ανθρώπινη σχέση σε ανθρώπινη σχέση, παρατηρώ, αναλύω, κατανοώ, απογοητεύομαι. Όλοι γύρω έχουνε πρόβλημα, όλοι γύρω είναι το πρόβλημα. Μπα. Εγώ έχω το πρόβλημα διπλανέ. Εγώ είμαι το πρόβλημα. Απομακρύνομαι από ότι αγαπώ για να μην το μισήσω. Φρικτές σκέψεις. Όσο περισσότερο σκέφτομαι τόσο πιο πολύ δεν θέλω να σκέφτομαι τίποτα.

Σήμερα θα κάτσω σπίτι. Παίρνεις τηλέφωνο να μάθεις τι κάνω. Φορώ την μάσκα με το χαμόγελο μην πικραθείς, όλα καλά διπλανέ. Με τραβάς να τραβηχτώ έξω από το σπίτι, τραβιέμαι. Είναι όμορφα έξω. Ξεχνώ για λίγο την μοναξιά, τον κανένα. Χαμογελώ. Στραβώνω. Κυκλοθυμίες. Όλα είναι μαύρα και μην μου ζητάς να ξεκολλήσω. Δεν είμαι κυνικός εσείς δεν με καταλαβαίνεται. Προσπαθώντας να νικήσω την ματαιότητα και να φτάσω στον άνθρωπο Δημιουργό, βρίσκω τα πάντα μάταια. Πάω βόλτες, από σπίτι σε σπίτι, από παρέα σε παρέα, από συζήτηση σε συζήτηση. 

Μα πάντα επιστρέφω στο μηδέν.