Αργοπεθαίνοντας

Οι μέρες μας περνάνε. Εγκλωβισμένοι σε δωμάτια λιώνουμε τα μυαλά μας. Συζητήσεις, κείμενα, τσακωμοί, συζητήσεις και πάλι συζητήσεις. Και πάμε πάλι. Δρόμος, δρώμενα, κρύα πρωινά, μαγαζιά, πορείες, περιφρουρήσεις, αποξένωση και μοναξιά.

Μας βλέπω σαν κινούμενους εκρηκτικούς μηχανισμούς που αν σταματήσουν, έστω και για λίγο, θα γίνουν χίλια κομμάτια. Γύρω μου άνθρωποι με όραμα για έναν κόσμο με περισσότερη ανθρωπιά γίνονται όλο και πιο απάνθρωποι καθημερινά. Λέμε τόσα ενώ δεν έχουμε να πούμε τίποτα. Λέξεις ικανές να κατεδαφίσουν καθεστώτα με το βάρος της έννοιάς τους, χρησιμοποιούνται τόσο απλά και καθημερινά που μου μοιάζουν πούπουλα. Η συνήθεια κυριαρχεί, όλοι φωνάζουν, όλοι μουγκοί. Οι λέξεις χάνουν το νόημά τους παρέα με το νόημα των ατόμων που τις προφέρουν. Χάνουμε τον πόλεμο χωρίς να δώσουμε μια τουλάχιστον μάχη. Ηττοπάθεια και καθημερινότητα. Επαναλαμβάνομαι.

Δεν γράφω συχνά, δεν ξεδιπλώνω ολόκληρη την προσωπικότητά μου μέσω του λόγου.  Δεν κάνω όσα θέλω να κάνω, δεν πετυχαίνω όσα θέλω να πετύχω. Πολλές φορές με βρίσκω να μην προλαβαίνω να σκεφτώ. Ο χείμαρρος του σήμερα με καταπίνει και προσπαθώ να μην πνιγώ.  Προσπαθώ να γεμίσω το κενό της ουσίας με δράση, δράση όχι από στείρα αντίδραση, δράση που θα εδραιώσει επικοινωνία και σχέσεις με αυτούς που θέλω να έχω δίπλα μου σαν έρθει η αλλαγή, με αυτούς που θα πεθάνω για πάρτη τους και αυτοί αντίστοιχα για την δική μου. Δράση που πάνω από όλα θα γεννήσει την ειλικρίνεια μεταξύ μας. Η ειλικρίνεια είναι το πιο όμορφο και, ταυτοχρόνως, το πιο επικίνδυνο χαρακτηριστικό μας. Η ειλικρίνεια τρομάζει, η ειλικρίνεια διώχνει, η ειλικρίνεια βγάζει στην επιφάνεια το τέρας που κρύβεις μέσα σου, η ειλικρίνεια σε κρατά άνθρωπο. Όλοι  κλεισμένοι σε χαρακτηρισμούς, σπίτια, δρόμους, κουκουλωμένοι με τα κόμπλεξ και τις φοβίες μας, φοβόμαστε την ειλικρίνεια, φοβόμαστε τα τέρατα, φοβόμαστε τους ανθρώπους.

Συνειδητοποίησα πως νιώθω ζωντανός μόνο όταν όλα πάνε σκατά. Η ασχήμια του κόσμου που ζεις και ζω είναι πλέον η μόνη πηγή έμπνευσης για να κάνω το οτιδήποτε θεωρώ ουσιαστικό και αναγκαίο. Δημιουργώ με σκοπό να καταστρέψω. Κάποια στιγμή ελπίζω να καταστρέφω με σκοπό να δημιουργήσω.

Όλα πάνε σκατά. Έκατσα να γράψω. Μου λείπουν τα αδέρφια μου. Βραδινά τηλεφωνήματα για να την παλέψω. Ο κόσμος με πνίγει, ο κόσμος με διώχνει. Ο κόσμος φοβάται την ειλικρίνεια και ζει στο ψέμα. Ο κόσμος προτιμά το ψέμα, την πελατειακή σχέση, τον μαζοποιημένο ατομισμό. Ο κόσμος γουστάρει να μαθαίνει τα νέα σου και να τα ξεχνά μετά από λίγο, ο κόσμος γουστάρει να σου ζητάει να καταστρέφεσαι για αυτόν και να σε καταστρέφει ως αντάλλαγμα, ο κόσμος γουστάρει να σε βλέπει να τρως για να μην φαγωθείς, ο κόσμος γουστάρει το σεξ και φοβάται τον έρωτα, ο κόσμος κάθεται σπίτι του και βλέπει τηλεόραση όσο μπάτσοι δέρνουν και δένουν ανθρώπους που παλεύουν για αξιοπρέπεια και ελευθερία. Ο κόσμος βρωμάει αποσύνθεση.

Παρατηρώ τον κόσμο να καταρρέει. Αργά και σταθερά. Τίποτα δεν μπορεί να αποτρέψει την καταστροφή, είναι δική μας επιλογή να μένουμε σαθροί. Μου αρέσει να πιστεύω πως κατά βάθος όλοι θέλουμε να αφανιστεί το σάπιο μας είδος από τον κόσμο και πρώτιστα εμείς οι ίδιοι. Όλα γύρω μου αργοπεθαίνουν. Αργά και σταθερά. Το ίδιο και Εγώ.

Άλλο ένα κείμενο για το τίποτα, τίποτα το ενδιαφέρον για να διαβάσεις. Πρέπει να φύγω.