Μια από τα ίδια

Άλλη μια μέρα στον βόθρο. Έναν όροφο χαμηλότερα κάθε φορά. Τα πράγματα κυλάνε ήρεμα. Όλα ήσυχα, η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ εγκαθιδρύει χρόνια σχέση με την καθημερινότητα σου και η σαπίλα της ποτίζει τα ρούχα σου, τις πράξεις σου, τις σκέψεις σου. Φτάνει ως το κόκαλο και συνεχίζει ακάθεκτη.

Τα πάντα έχουν παγώσει γύρω μου. Παγωμένα μυαλά και αντιλήψεις, παγωμένες ηθικές και συνειδήσεις. Το κεφάλι μου είναι και αυτό παγωμένο. Καμιά δημιουργία, καμιά ορμή, καμιά ώθηση. Γυρνάς όλη την μέρα από ίδρυμα σε ίδρυμα, μοχθώντας για κάτι που δεν ήθελες ποτέ ή για κάτι που ενώ του δίνεις την ζωή σου δεν θα σου δώσει ζωή ποτέ. Παγωμένες ζωές γύρω μου.

Για να ξεφύγεις από την πρέζα της καθημερινότητας «κουμπώνεσαι» με ότι υποκατάστατο πραγματικότητας μπορείς να βρεις. Συζητήσεις, συναναστροφές, θεωρίες και αναλύσεις, δράσεις και άραγμα. Στην προσπάθεια σου να δημιουργήσεις την ψευδαίσθηση ότι κάτι κάνεις , κάνεις τα πάντα και, ταυτοχρόνως, δεν κάνεις τίποτα.  Λόγια λόγια λόγια. Κάθε συμβιβασμός και άλλη μια δόση για να αποφύγεις την παράνοια της ανοίας.

«ψάχνω για δράση μα βρίσκω μπροστά μου την εκμετάλλευση/η νόηση ξεμένει χωρίς εφαρμογή και η αντίληψη γεννά την κατάθλιψη».

Ο κόσμος με γράφει στα αρχίδια του και του το ανταποδίδω. Από την μια τριγυρνώ ανάμεσα σε κούφιους ανθρώπους και όταν βαριέμαι προσπαθώ να νιώσω κούφιος γιατί ακριβώς βαριέμαι και η μοναξιά μου την δίνει στα νεύρα. Έτσι και αλλιώς δεν έχω κάτι να χάσω, ότι ήταν να χάσουμε το χάσαμε διπλανέ. Από την άλλη δεν γαμιέσαι, δεν θέλω να ζεις γιατί να θέλω να μιλήσω μαζί σου; Είσαι τόσο κοινός, τόσο κενός, μηχανισμός. Μπορώ να σε αναλύσω. Πάρε τον πούλο, καλύτερα μόνος παρά με ένα ηλίθιο αγκαλιά, τι κι αν είμαστε «συνάδελφοι».

Και εσύ μην με κοιτάς περίεργα σύντροφε, δεν είμαι εγώ ο παράξενος. Έλα να μιλήσουμε, έλα να ζυμωθούμε, έλα να ξεδιπλώσουμε τα κεφάλια  μας. Έλα γιατί δεν την παλεύω να τραβηχτώ σπίτι από τώρα. Κρίνε με και άσε με να σε κρίνω. Αν δεν πεθάνεις και δεν πεθάνω πως θα πεθάνει ο κακός μας εαυτός; Αν δεν πεθάνουμε πως θα ξαναγεννηθούμε; Έλα να φάμε τα μυαλά μας για να θρέψουμε την σκέψη μας. Άσε το χόρτο και πιασε κάνα βιβλίο ακούς; Δεν θέλω να πάμε σε πάρτι, να γίνουμε όπλο θέλω. Μας νικάνε γιατί ζούμε στην αδράνεια και βουτηγμένοι σε κάθε είδους ψυχολογικής «πρέζας» για να μην βουτήξουμε στην πραγματικότητα σύντροφε. Γιατί αν βουτήξεις νηφάλιος κάποια στιγμή θα χρειαστεί να πάρεις ανάσα. Και κάθε ανάσα είναι πόλεμος μην το ξεχνάς. Αν πάλι βουτήξεις για να ξεφύγεις θα πνιγείς. Και εγώ πτώματα για συντρόφους δεν χρειάζομαι. 

Μπορείς να κράξεις τώρα και να βγάλεις και κάνα κείμενο αλλά μην ξεχνάς ότι σου μιλώ και τι πάει να πει αυτό. 

 Πιάνομαι από όπου μπορώ. Ψάχνω ανθρώπους, άτομα- ΕΓΩ, μέσα στις μάζες των αδαών ανθρωπόμορφων πιθήκων.  Ψάχνω τα ΕΓΩ-δημιουργούς, τα ΕΓΩ που θα φέρουν την αλλαγή,  «άτομα με προσωπικότητα, κρίση, άποψη και σκέψη». Εντάσσομαι σε σύνολα αποτελούμενα από πολλά ΕΓΩ που συγκροτούν ένα υγιή και δυνατό ΕΜΕΙΣ. 

Να πάει να γαμηθεί η άκριτη συλλογικοποίηση και ο γενικός κοινοτισμός. Είμαι ένας σιχαμένος πόζερος ελιτιστής. Πες με και αντεπαναστάτη ή ηλίθιο ή ότι άλλο καυλώνεις, δεν με νοιάζει. Έχω στόχο, σκοπό και πλάνο και κάθε απλοϊκός και αντιδραστικός ψευτο-επαναστάτης μπορεί να μου κλάσει του πούτσο ελεύθερα.  

Μια από τα ίδια διπλανέ, όλα ήρεμα και ήσυχα. Μα μέσα στον βόθρο κάτι επιτέλους κινείτε. 

ΦΟΒΗΣΟΥ 

 Μια από τα ίδια ή μήπως οχι;