βελονες

Κυνηγημένοι από τις σκέψεις μας
Ψάχνουμε καταφύγια στις σαχλές στιγμές
Τις σαχλής πραγματικότητας μας
Και εναποθέτουμε όσο πραγματικό εαυτό μας έμεινε
Σε κακογραμμένους στίχους.

Είναι οι ιδέες, οι ιδέες μας,
Αυτές που θα σφάξουν κάθε στρατηγό
Θα καταστρέψουν κάθε όπλο και στρατό
Για να αφανίσουν αυτές τον κόσμο πρώτες.

Αν δε το κάνω εγώ,
Τότε θα το κάνει κάποιος άλλος
Όποτε είστε χαμένοι από χέρι.
Όποτε  αρχίστε να κλαίτε ή να βελτιώνεστε.

Δεν είμαστε τίποτα παρά μόνο σωματίδια ύλης
Που ψάχνουν την ουσία μέσα στην σκόνη
Μέχρι να γίνουν σκόνη ή στάχτες
Από τον παλιό τους εαυτό.

Δεν είμαστε τίποτα, είμαστε όμως μόνοι.
Μόνοι, εμείς και η μοναξιά μας.
Τουλάχιστον οι μοναξιές δεν είναι πολλές
Γιατί αν ήταν πολλές μπορεί να έμοιαζαν με τους φίλους μας
Και να νομίζαμε εσφαλμένα ότι η φιλία είναι τόσο χάλια.

Δεν είμαι ματαιόδοξος, ούτε καταθλιπτικός
Εσείς είστε ονειροπόλοι
Και δεν αξίζει να είσαι ονειροπόλος
Αν υπακούς στο ξυπνητήρι που βρίσκεται μες στο κεφάλι σου

Δεν είσαι εσύ, εσύ
Και εμείς οι άλλοι
Ο καθένας εσύ είσαι εσύ
Και μαζί όλοι οι άλλοι σου

Πολύπλευρες προσωπικότητες
Με λαβύρινθους για μυαλά
Και σκηνές θεάτρου για πρόσωπα
Λένε καλημέρες σε άλλο τόσο αγνώστους περαστικούς
της ζωής τους.
Και μετά υποτίθεται ότι πρέπει να είμαστε ειλικρινείς.

Θα είμαστε τυχεροί αν μπορέσουμε να αφαιρέσουμε
Το προσωπείο και να αντικρύσουμε τον καθρέπτη
Χωρίς να πεθάνουμε μέσα σε εμέτους αηδίας.
Αυτοί είμαστε λοιπόν, βελόνες.

Βελόνες, φτιαγμένες ανορθόδοξα
Με αμβλέα άκρα
Και ακονισμένες κεφάλες.



Δεν το ζούμε στο δρόμο
Αλλά προσέξτε που πατάτε από δω και περά.
Και ξέρεις ε,
Κοίτα οι σόλες σου να είναι σκληρές
Και τα κορδόνια σου δεμένα σφιχτά
Γιατί αν φας τα μούτρα σου
Θα πονέσεις περισσότερο.

Μα ακόμα κι αν δεν πέσεις,
Ακόμα κι αν δεν τρυπηθείς
Εμείς και πάλι θα σε ενοχλούμε σιχαμένε
Γιατί σε αναγκάσαμε να έχεις σκληρές σόλες
Και οι σκληρές σόλες δημιουργούν κάλλους.

Μπου! Χαχα.