ο προσωπικός διπροσωπισμός μου

με την μάσκα μου για ατου μου να κοιτώ με τα πλαστικά μου μάτια τα πλαστικά μάτια της μάσκας του εχθρού μου

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012

Συνεχόμενος πονοκέφαλος

    Άλλη μια μέρα έφτασε στο τέλος της και ακόμη ουσιαστικά δεν ένιωσα το πέρασμα της. Αν κάτσω και αναθεωρήσω το τι έκανα σήμερα δεν θα καταφέρω τίποτα παραπάνω από το να αισθανθώ ένα κοινό, κενό δωμάτιο*. Δυσοσμία. Μας δημιούργησαν τον κόσμο του τίποτα και μας πέταξαν μέσα του γεμίζοντας μας με απαιτήσεις να γίνουμε κάτι. Χαμογελαστοί ˙ επιτυχημένοι και όμορφοι. Ζούμε σε μια απροσπέλαστη ζώνη αδράνειας, μια γκρίζα ζώνη γεμάτη από το τίποτα που σου αφήνει μια αηδιαστική ξινίλα στο στόμα.

     Δέκα επτά χρονών, στο τελευταίο έτος του λυκείου και ήδη νιώθω εργάτης  που τον γαμάνε ενώ δουλεύει σε μια δουλειά που δεν επέλεξε. Εκτελώ δωδεκάωρα τις καθημερινές και εξάωρα τα σαββατοκύριακα, πονάει η πλάτη μου και ούτε καν πληρώνομαι. Απεναντίας πληρώνω.

    Η «χρονιά» καλά-καλα δεν άρχισε και ήδη ένας συνεχόμενος πονοκέφαλος πλανάται μέσα στο κρανίο μου κα με βιάζει όποτε του γουστάρει. Μπορεί και πάντα, απλά το συνήθισα. Κάνεις πολλά και δεν κάνεις τίποτα και αν βρεθείς σε θέση να το καταλαβαίνεις το τίποτα σε σκοτώνει. Αδράνεια μαλάκα, μια μακροχρόνια αυτοκτονία με ένα πονοκέφαλο για δώρο. Το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχει περιθώριο για διαφυγή. Το σύστημα ξέρει, το σύστημα δεν αφήνει περιθώρια για «σφάλματα», σου εμφυτεύει την «ενοχή της προσδοκίας». Όλοι χαμογελάνε και προσπαθούν να σε πείσουν να δεις τα πράγματα «θετικά», δηλαδή συμβιβαστικά, όπως ακριβώς τόσα χρόνια τώρα πείθουν και τον εαυτό τους ,ότι πράγματι ζουν όπως θέλουν, πριν σηκωθούν για να πάνε στη δουλειά. Σε συμπαθούν όσο τους πληρώνεις ή όσο σπας την μονοτονία τους. Για ένα σαραντάλεπτο σε ωθούν να ενταχθείς στην κοινωνία τους. Μετά χτυπάει το κουδούνι. Μετά σε ξεχνάνε και πάνε να ψοφήσουν λίγο ακόμη μέσα στο σπίτι τους, παρέα με τα παιδιά και την γυναίκα/ανδρα τους. Πάνε να δουν τηλεόραση.

    Περιμένουν, περιμένουν να ζήσουν αυτά που ονειρεύτηκαν περιμένοντας να γίνεις εσύ το ιδεατό επιτυχημένο αρχίδι με δυο αμάξια και μια καβάτζα σε κάποιο νησί για το καλοκαίρι. Θυμάμαι έναν διάλογο:
Δάσκαλος:
 -πραγματικά παιδιά , δεν καταλαβαίνω ποιο το νόημα να χτυπιέσαι και να νομίζεις ότι έτσι θα αλλάξει κάτι, ότι έτσι θα καταπολεμήσεις την αδικία. Η αδικία δεν καταπολεμάται έτσι, άμα γουστάρεις ανέβα ψηλά και καταπολέμησε την από εκεί πάνω.

Εγώ:
-το θέμα είναι, θα θες να καταπολεμήσεις την αδικία αν ανέβεις ψηλά? Πως μπορείς να καταπολεμήσεις κάτι το οποίο χρειάζεται να χρησιμοποιήσεις για να ανέβεις?

Δάσκαλος:
-ααα, αυτό είναι άλλο θέμα.

                                                  Εκεί κολλάω. Περαστικά μας. Συνεχίζω.

    Έτσι, κάθεσαι δίχως να κάνεις τίποτα και νιώθεις και ενοχές που οι άλλοι περιμένουν κάτι και εσύ δεν κάνεις τίποτα. Νιώθεις ενοχές που δεν σε εμπνέει τίποτα για να κάνεις κάτι. Σκέπτομαι ότι μπορεί και εγώ να είμαι αυτός που φταίει στην τελική. Ώρες, ώρες δε με νοιάζει, το τραβώ στα άκρα και του ρίχνω μια να πάει να γαμηθεί. Αφήστε με ήσυχο, καθίστε και σαπίστε μόνοι σας. Αλλά αν δεν έχεις χρήματα δεν υπάρχει τρόπος για απόδραση. Πρέπει να λερωθείς συμβιβασμούς. Τουλάχιστον μη μου μιλάτε, αφήστε με αν εκτελέσω ήσυχα τις εναπομείναντες ώρες εργασίας μου και να πάω στο διάολο. Δεν σας γουστάρω, ούτε μελλοντικούς υπαλλήλους γραφείων που νομίζουν ότι κάποια μέρα θα την βγουν από πάνω, ούτε χαμογελαστά αφεντικά που το παίζουν δάσκαλοι και σε βαράνε φιλικά στον ώμο λέγοντας «έτσι είναι, τι να κάνουμε?». Βλέπω τα όρια σας και οσφραίνομαι τον φόβο σας. Βρωμάει πιο πολύ απ τον δικό μου. Περαστικά μας και πάλι.
Προσπαθώντας να μείνω αμόλυντος μέσα στο τίποτα γίνομαι ένα μ’ αυτό. Ακούω κούφια κεφάλια να ξερνάνε κεφάτα επαναστατικά λόγια και να υποστηρίζουν κούφιες επαναστατικές αντιδράσεις μόνο και μόνο για να τους βγει το όνομα στην γειτονιά. Εν έτη δυο χιλιάδες δώδεκα ότι λες περνά για πλάκα και ο φασισμός είναι μόδα.

    Σε λίγο έρχεται χειμώνας και τα μαγαζιά ήδη άρχισαν να πουλάν στολίδια και πλαστικούς αϊ Βασίληδες. Στίχοι γυρνάνε στο κεφάλι μου. «Κάποτε θα καταλάβετε και θα έρθετε κοντά μας για να πέσουμε από τα καυτά σκάγια τους πάνω στο κρύο τσιμέντο. Πίσω στους δρόμους, Στα στολισμένα σας σπίτια γεννιέται ο πόνος. Μα δεν με καταλαβαίνετε»

    Θα είναι βαρύς και ο φετινός χειμώνας. Εν τέλει όλα είναι τίποτα και μέσα σε αυτό χανόμαστε, μηδενικά μέσα σε ένα τεράστιο μηδέν. Σήμερα το βράδυ μου είπαν έχει ταινία. Σήμερα το βράδυ θα βγάλω την τηλεόραση απ το ντουλάπι και ,άμα πιάνει σήμα το mega, θα δω ταινία. Θα ξεχαστώ. Ανία και πνευματική εξαθλίωση, ξημερώνει νέα μέρα στην πόλη και ακόμα να ξυπνήσω.

    Συνεχόμενος πονοκέφαλος λοιπόν, και πάμε παρακάτω.











*κλεμμένη φράση αλλα δεν θα την αλλάξω, ειναι η ακριβέστερη περιγραφή της κατάστασης.

6 σχόλια:

  1. κανε restart..

    το 'Πρέπει να λερωθείς συμβιβασμούς' το γνωρισα προσφατα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. δεν θα κανω ρεσταρτ,απλα θα παω παρακατω οταν μπορεσω.
      αυτα που περναω ειναι καλως/κακως βιωματα. θα αποτελεσουν εναυσμα για πραγματα σιγουρα στο μελλον.

      Διαγραφή
  2. Απαντήσεις
    1. @φανη
      δυστυχως δεν νομιζω οτι ξερω.
      το να ξερεις σημαινει οτι εισαι απολυτως σιγουρος για την ορθοτητα του θεματος στο οποιο αναφερεσαι διοτι μεσω λογικων βηματων εχεις καταληξει σε ενα συμπερασμα και ,στην προκειμενη, εχεις βρει τις πλεον συμφερουσες και σωστες κινησεις που πρεπει να κανεις και ενεργεις μαθηματικα. στην περιπτωση μου ολα ειναι ασταθη και ετοιμορροπα.
      δεν ξερω αν η επομενη κινηση μου θα φερει την αλλαγη προς το καλυτερο που περιμενω ή αν απλως θα γινει αλλο ενα βημα προς την σηψη.ενεργω με βαση την αναλυση των δεδομενων που μου δεινονται προσπαθωντας να φτασω τους στοχους μου.
      εν τελει εγω καθοριζω το που θα καταληξω αλλα δεν ξερω εξ'αρχης που.

      χαιρομαι που ενδιαφερθηκες και εγραψες :)

      Διαγραφή
    2. σου μιλησα για ρισταρτ γιατι σε μενα παντα λειτουργει.. υπαρχουν περιοδοι που ειτε ειναι ολα στασιμα, ειτε δεν ειναι καλα, βαλτωνεις και πιανεις λιγο πατω.. το θεμα ειναι να μη ξεμεινεις εκει, πραγμα πολυ ευκολο απ'ο,τι εμαθα..
      μερικες φορες υπαρχουν 'παραμετροι' που σε βοηθουν να παρεις μπρος, συντροφος, φιλος, κατι ομορφο κλπ. αλλα δυστυχως δεν συμβαινει παντα αυτο, για πολλους λογους.. τοτε τα πραγματα ειναι πιο δυσκολα γιατι πρεπει να κανεις μονος/μονη τα μεγαλα βηματα, χωρις να ξερεις αν θα εχει σιγουρα αποτελεσμα.
      εγω παιρνω τον χρονο μου, βιωνω αυτο που εχω να βιωσω, το κοιταζω και οταν ειμαι ετοιμη, του κανω 'μπου' και φευγει. και ξεκιναω απο την αρχη, χωρις να αφορισω η να διαγραψω τιποτα, γιατι οπως ειπες.. ολα ειναι βιωματα..

      :)

      Διαγραφή
    3. βεβαιως ειναι ευκολο να μεινεις στον βουρκο. συμφωνω.
      λιγο πολυ το ιδιο πραγμα λεμε. απλα αυτο που λες εσυ "ρισταρτ" για μενα δεν υφισταται, ειναι απλα η επομενη αλυσιδα πραξεων που ισως να οδηγησουν σε κατι καλυτερο για μενα.δεν σβηνω τιποτα ουτε διωχνω τιποτα.ολα χρησιμα.
      για τις παραμετρους συμφωνω. και εσυ ο/η εαυτος σου απο μονος σου εισαι παραμετρος πολλες φορες

      Διαγραφή