ο προσωπικός διπροσωπισμός μου

με την μάσκα μου για ατου μου να κοιτώ με τα πλαστικά μου μάτια τα πλαστικά μάτια της μάσκας του εχθρού μου

Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

σκάκι

 αρκετα παλιο/παιδικο κουπλε. με ποιημα μιαζει πιο πολυ.
 (μου βγαινει λοουμπαπικα οταν το λεω γι' αυτο)
εμπνευσμενο απο την ταινια μικρου μηκους "The Chess Game " που βρηκα στο μπλογκ του μιασμα.
αυτα .


Και να, άλλη μια μέρα
Παραταγμένοι σε σειρά πάλι επάνω στη σκακιέρα
Περιμένοντας, να αρχίσει η μάχη
Για να πέσουμε νεκροί για κάποιον λαμπερό στρατάρχη

Αποστολή κάθε πολεμιστή
Με το σπαθί και τη λεπίδα του να φέρει νίκη λαμπερή
Μόνο που αγνοεί τη μοίρα τη πικρή,
δε ξέρει ότι το αντίτιμο είναι η ίδια του η ζωή

αυλικοί και βασιλιάδες να κοιτάν από ψηλά
τον στρατό από ανθρωπάκια να πεθαίνουν σιωπηλά
και όσο πιο πολλοί λυγίζουν, πέφτουνε και σπάνε
τόσο πιο πολύ αυτοί χαίρονται, χειροκροτάνε

περνά η ώρα και χειροτερεύει η κραιπάλη,
στο τέλος κάνεις δεν νίκησε και πάλι
μα η στρατιά γυρνάει στο στρατόπεδο πιστή
για σήμερα τέλος και αύριο και πάλι από την αρχή

και όσο οι κουρασμένοι στρατιώτες δένουν τις πληγές
ο στρατάρχης παθιασμένα όλο ξεφωνίζει εντολές
από τις σειρήνες ακούγονται ύμνοι και εμβατήρια
Και επιζώντες από κάτω
να δίνουν ο ένας στον άλλον θερμά συγχαρητήρια


και έτσι πέφτουνε για ύπνο ευτυχισμένοι
δεν νιώθουνε νεκροί, δεν νιώθουνε χαμένοι
ελπίζουν ότι αύριο θα είναι οι νικητές της μάχης
με τις στρατηγικές για όπλο που απόψε ετοιμάζει ο στρατάρχης

όλα σιωπηλά μα βόμβες ακούγονται να πέφτουν που και που
κάπου αραιά
και όσο στις σκηνές η πείνα και το κρύο τρώει στεγνά τα σωθικά
οι βασιλιάδες κοιμούνται στα δωμάτια τους τα ζεστά

ονειρεύονται μεγάλους θρόνους
να είναι ακόμα πιο πολλών αφεντικά
και για φόντο στη δουλειά ένα πεδίο μάχης
σπαρμένο με κορμιά, δε πειράζει, δε τους αφορά

όσο κυλά η νύχτα στο στρατόπεδο είναι όλα εντάξει
μόνο που σε μια σκηνή μια ομάδα στα κρυφά κάτι ετοιμάζει
μπούχτισαν από την πάλη πέντε στρατιώτες βαρεθήκαν
και τα κεφάλια των αρχόντων μια νυχτιά να βγουν να πάρουν είπαν

και έτσι, πριν της καινούργιας μάχης την αρχή, κάποια αυγή
ξεσηκώνουν τα πιόνια
κάνουν καθένα από αυτά τους αφέντες να απαρνηθεί
επαναστατούν και σκοτώνουν τον στρατάρχη
οι πέντε λιποτάκτες κερδίσανε τη μάχη


ο υπόλοιπος λαός τους έχει κάνει ήρωες
και αυτοί τώρα περήφανοι ορθώνονται, γελάνε
δεν κατάλαβε όμως κάνεις πως σαν νέοι βασιλιάδες
μάχη από αύριο καινούργια ξεκινάνε



για άλλη μια φορά
για άλλη μια μέρα
παίρνουμε τις θέσεις μας
επάνω στην σκακιέρα

θα σκοτώσουμε πολλούς
και θα πέσουμε νεκροί
μόνο και μόνο
κάποιος βασιλιάς για να χαρεί

για άλλη μια φορά
για άλλη μια μέρα
παίρνουμε τις θέσεις μας
επάνω στην σκακιέρα

θα σκοτώσουμε πολλούς
και θα πέσουμε νεκροί
για να είμαστε ελεύθεροι πραγματικά
η σκακιέρα ˙ πρέπει να καταστραφεί.







4 σχόλια:

  1. Σαν Βασίλισσα θα κρατήσω τον θρόνο μου και απλά θα διατάξω να τους πάρουν το κεφάλι!!
    Ανίκανοι υπήκοοι!!!!

    Καλό σας βράδυ skanenas!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. καποια μερα
      θα σου παρω
      το κεφαλι
      με αξινα
      πριν προλαβεις
      να παρεις
      εσυ το δικο μου.

      Διαγραφή
  2. Χεχεχε... ήσουν ράπερ τότε, ε; Κι εγώ είχα γράψει κάτι τέτοιο που είχε σχέση με σκάκι, αλλά δεν ξέρω τι έχει γίνει. Αν ζοριστώ ίσως το θυμηθώ, αλλά δεν αξίζει και τόσο. Χωρίς μέτρο/ομοιοκαταληξία, όμως, σαν το δικό σου. Και ο Magnum, επίσης, είχε κάνει ένα τέτοιο κομμάτι. Γενικώς το σκάκι και τα πιόνια έχουν γίνει έναυσμα για άπειρες αλληγορίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ναι γι αυτο λεω ειναι παλιο.
      αν και μαρεσει λιγο.
      γι αυτο το γραψα για να μην χαθει

      Διαγραφή