ο προσωπικός διπροσωπισμός μου

με την μάσκα μου για ατου μου να κοιτώ με τα πλαστικά μου μάτια τα πλαστικά μάτια της μάσκας του εχθρού μου

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

δεν νομίζω οτι θα δώσω τίτλο σε αυτο.


Γραμένο με βάση κάποιο μπεατ απο το "ατέρμονες βρόχοι" του σφάλματος της ρώμης.(μαλλον το 22 ειναι.)


Πάλι βρέχει,
Ο κόσμος κινείτε πιο γρήγορα λες και τον ξύπνησαν απότομα
Οι δροσερές σταγόνες τις βροχής
Δύσκολοι καιροί για το τρίτο κοινωνικό στρώμα της ανθρώπινης φυλής
Αφού το δεύτερο και το πρώτο εξ αρχής γεννήθηκε με κληροδοτημένη
Απώλεια συναισθημάτων.
Γενιά αθυρμάτων, οι φίλοι μου με αγαπάν από συνήθεια
Στοιχηματίζω ότι αν δεν είχαν την προσωπική τους ευτυχία σαν σκοπό
Δεν θα μου μιλούσαν καν,
Μάλλον θα έκανα και γω το ίδιο.
Ευτυχώς ακόμη αυτός είναι ο πιο εύκολος τρόπος να έχουμε συμφέρον όλοι μας.
Κουβέντες, ανταλλαγή και αντιπαράθεση απόψεων,
Ώρες ατελείωτης άρθρωσης και φιλοσοφίας που εν τέλει δεν καταλήγουν πουθενά,
Τσακωμοί και νεύρα
Σπίθες πάθους και ανθρωπιάς
Μετά επιστροφή
Από την εναλλακτική
Στην κανονική λογική
Και τέρμα.
Ποτέ κανείς δεν μπόρεσε να φτάσει ως το τέρμα
Αν πραγματικά το ήθελε και απλώς δεν προσπάθησε αρκετά είναι άλλο θέμα
Μετανιώνω που δεν μετάνιωσα ποτέ για τίποτα πραγματικά
Μα έτσι συντηρείτε η θέληση μου για ταξίδια. Αλήθεια
Πες μου, θα βιώσεις κάτι που ξέρεις ότι τελικά θα βγεις χαμένος ;
Δεν νομίζω ˙
Κανείς μα κανείς ποτέ του δεν βγαίνει κερδισμένος
Αλλά έτσι είναι οι άνθρωποι αγρίμια
Δεν θέλουν αν αγαπήσουν και να εκτιμήσουν αυτά που ήδη έχουν
Όλα τους φαίνονται ανώφελα και λίγα

Φορές ,φορές χαμογελώ αληθινά.
Το βράδυ έχω ήδη ξεχάσει το πια ήταν η αιτία
Αν όμως μισήσω κάτι πάω στοίχημα πως θα το θυμάμαι για καμία χιλιετία
Πρόσωπα απρόσωπα ˙ κοινωνία
Δουλειά δουλεία, δόλος ,βία
ΚΡΥΑ ΚΡΥΑ Η ΨΥΧΗ ΣΑΣ ΤΟΣΟ ΚΡΥΑ
Σκοπός πια να μην έχεις στόχους
Με στόχο να αποφύγεις την αποτυχία ˙
Δυστυχία στα μάτια καθρεπτίζεται η ανία
Η ζωή δεν είναι πια ζωή αλλά μια ανώνυμη εταιρία
ζωή και σια
Με υπαλλήλους όλους μας
Στο σχολείο μας μάθαν κάποιον Μάη να παίζουμε σωστά τους ρόλους μας
Ερχόμαστε στο σπίτι μας και νιώθουμε τόσο μόνοι μας
Κουρασμένοι ˙ κατεστραμμένοι ˙
Τόσο οικείοι, τόσο ίδιοι μα ακόμα ξένοι
Πες μου τι μένει.














 
Γαμημένοι.

2 σχόλια: